اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
از گریه سوختیمو تو آهی نمی کنی
در آب و آتشیم و نگاهی نمی کنی
«فغانی»
(اِمر.)
۱- میان روز، وسط روز.
۲- نام سیستان.
۳- نام پرده‌ای از موسیقی.
(مِ) (اِ.)
۱- نصف هر چیز.
۲- پارچه‌ای که به وسیله آن روی خود را پوشند، برقع.
۳- نصف آجر یا خشت.
(نِ) (اِ.) آلت تناسلی.
(چِ) (اِ.)
۱- بالاپوش کوتاه.
۲- شمشیر و تفنگ کوتاه.
۳- هرچیز کوتاه و ناقص.
(کَ) (اِ.) نوعی صندلی دراز و پهن که چند نفر بتوانند روی آن بنشینند.
(ص.) دلیر، شجاع، پهلوان.
(نِ رِ) (اِ.) وردنه ؛ چوبی استوانه‌ای که خمیر نان را با آن پهن می‌کنند.
(نِ) (ص فا.) شنوا، درک کننده.
(نِ ش) (حامص.) دزدیده به گفتگوی دیگران گوش دادن.
(نِ دَ) (اِمص.) گوش فرا دادن، گوش کردن.
(نِ دِ) (ص مف.) شنیده.
(وِ) (اِ.) ناله، فغان.
[ په. ] (ص.)
۱- خوب، خوش.
۲- زیبا.
۳- خیلی، زیاد.
(اَ تَ) (ص مر.) خوش طالع، خوشبخت.
(اُ دَ) (مص ل.) خوشایند بودن.
(اَ) (ص مر.) خوش عاقبت.
(ص مر.) بختیار، سعادتمند.
(پَ) (ص مر.) خجسته پی، خوش - قدم.
(کِ) [ فر. ] (اِ.) فلزی است نقره‌ای رنگ و براق از خانواده آهن و بسیار صیقل پذیر.
[ په. ] (ص.)
۱- نیک، خوب.
۲- زیبا.
