اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
شیر هم شیر بود گرچه به زنجیر بود
نبَرَد بند و قلاده شرف شیر ژیان
«فرخی سیستانی»
(حر.) بیست و نهمین حرف از حروف الفبای فارسی.
(نَ وَ)
۱- (اِ.) پیک، نامه بر.
۲- (ص.) تیزرو، تندرو.
(نُ. نِ) (اِمر.)
۱- نهال تازه، درخت جوان.
۲- کنایه از: کودک، خردسال.
(نُ. نَ) (ص مر.) (عا.) کسی که تازه به مالی رسیده و به آراستن سر و وضع ظاهر خود پرداخته باشد.
(نَ وِ) (اِ.) فرزندزاده، نبیره.
(وِ) [ فر. ] (اِ.) داستان بلند، قصه.
(نُ) (ص مر.) (عا.) کودک تازه به راه افتاده.
(نُ) (اِ.) سبدی که از شاخه‌های درخت بید بافند.
(نُ. پَ) (ص فا.)
۱- آن که چیزی نو آورد.
۲- شاعری که به سبک نو شعر گوید.
(ص.) (عا.)
۱- چسبناک، چسبناکی ناشی از شیرینی.
۲- کاج.
(نُ چِ) (اِمصغ.)
۱- جوان، کم سن.
۲- پهلوان کم سن و تازه کار.
(اِ.) درخت کاج و صنوبر.
(اِ.) نعره، فریاد، بانگ بلند.
(اِ.)
۱- سر هر چیزی.
۲- منقار مرغ.
(نُ کَ) (ص.) خدمتکار مرد، چاکر.
(نُ س) (ص مر.) کنایه از: کسی که تازه درآمدی پیدا کرده‌است.
(نُ گَ) (ص مر.) نورسته، نوخاسته.
(نِ) (اِ.) نک. نُبِی.
(اِ.)مأخوذ از مغولی به معنای شاهزاده، امیر.
(نَ) (اِ.)
۱- خبر خوش، بشارت.
۲- وعده نیک.
