آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
در اول عشق مشکل‌تر ز هر مشکل نمود اما
ازین مشکل در آخر بر من آسان گشت هر مشکل
«هاتف اصفهانی»
(کُ رُ) [ ع. ] (اِ.) پیمانه‌ای برای آب که در اصطلاح شرع هر یک از طول و عرض و عمق آن سه وجب و نیم باشد.
(کُ رْ) [ فر. ] (اِ.) گروهی آوازه خوان که آواز دسته جمعی اجرا می‌کنند.
(کَ) (اِمر.) آسمان، عرش، سپهر.
(کِ) [ ع. کراء ] (اِ.) مزد، کرایه.
(کِ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.)
۱- کرایه کردن.
۲- ارزیدن، اهمیت داشتن.
(کِ) [ ع. ] (مص ل.) بار بستن بر ستور.
(کَ رّ) [ ع. ] جِ کرت.
۱- حمله‌ها.
۲- دفعات.
(کُ) [ ع. ] (اِ.) جِ کره.
(کَ) (اِصت.) بانگ و فریاد ماکیان به هنگام تخم نهادن.
(کُ) (اِ.) جامه کهنه و پاره. کُراده و کُراره نیز گویند.
(کَ رّ) [ ع. ] (ص.) بسیار حمله کننده.
(کِ رَ نْ) [ ازع. ] (ق.) مکرراً، به تکرار، به کرامت.
(کُ) [ ع. ] (اِ.) تنگ، کوزه آب.
(کُ سَ یا کُ رّ سَ) [ ع. کراسه ] (اِ.) کتاب، دفتر. ج. کراریس. کراس.
(کَ یّ) [ ع. ] (اِ.) جِ کرسی.
(کَ) (اِ.) پریشانی، آشفتگی. گراش و خراش و غراش نیز گویند.
(کَ دَ) (مص ل.) تباه شدن کار، پریشان شدن.
(کَ دَ یا دِ) (ص مف.) آشفته و پریشان گردیده.
(کِ) [ انگ. ] (اِ.) نوعی شنا که به پشت یا سینه روی آب می‌خوابند و دست‌ها را از بالای سر در آب فرو می‌برند.
(کِ) [ ع. ] (اِ.) جِ کریم ؛ بزرگوار، بلند - همتان.
