آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
مکن حافظ از جور دوران شکایت
چه دانی تو ای بنده کار خدایی
«حافظ»
(~. نِ) (اِ.) مستأجر.
(کَ) [ ع. ] (اِ.) اضطراب، وحشت، اندوه. ج. کروب.
(کَ) [ هند. ] (اِ.) پارچه پنبه‌ای سفید. ج. کرابیس.
(کَ سَ یا سِ) (اِ.) چلپاسه، سوسمار کوچک. کرپاسو، کرپاسه، کرپاشه، کربس و کربش هم گویند.
(کُ بَ) [ ع. کربه ] (اِ.) اندوه. ج. کرب.
(کُ بَ) [ معر. ] (اِ.)
۱- کلبه.
۲- حجره، دکان.
(کَ بَ) (ص نسب.)
۱- منسوب به کربلا.
۲- کسی که به زیارت کربلا رفته باشد.
۳- عنوانی که روستاییان و عامه را دهند.
(کَ بُ) [ فر. ] (اِ.) عنصری است با علامت شیمیایی C، جامد و سیاه رنگ و متبلور و بی شکل که به صورت الماس و گرافیت و زغال در طبیعت یافت می‌شود. الماس خالص ترین انواع کربن است.
(~.) [ فر. ] (اِ.) املاح اسیدکربنیک که به آسانی به وسیله اسیدها تجزیه می‌شود. مانند: کربنات سدیم، کربنات سرب و غیره.
(کَ فِ) [ فر. ] (اِ.) دوره چهارم از دوران اوّل زمین شناسی.
(کَ یا کِ) = کرد. کرته. کردو:
۱- قطعه‌ای از زمین زراعت کرده و سبزی کاشته.
۲- هر یک از بخش‌های تقریباً متساوی یک مزرعه یا باغچه.
(کَ رَّ) [ ع. کره ] (اِ.) دفعه، مرتبه، بار. ج. کرات.
(کَ. بَ) (حامص.) تقسیم مزارع و باغچه‌ها به قسمت‌های تقریباً مساوی.
(کِ س) [ فر. ] (اِ.) دوره سوّم از دوران دوّم زمین شناسی.
(کَ تِ) (اِ.) قطعه زمینی که در آن چیزی کاشته باشند.
(کِ تَ یا تِ) (اِ.) خارشتر.
(کُ تِ) (اِ.) پیراهن، قبای نیم تنه.
(کَ) (اِ.) گودی گریبان، چاک پیراهن.
(کَ رَ) (اِ.) زورق، قایق کوچک.
(کِ رِ) (ص.) کِرِخت، بی حس، سُست.
