آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
مست است یار و یاد حریفان نمی‌کند
ذکرش به خیر ساقی مسکین نواز من
«حافظ»
(وَ بَ) (ق.) آن طرف، آن سو.
(وَ. اَ) (اِ.)
۱- اندازه (جامه و غیره).
۲- نقشه، مسوده.
(وَ اَ) (اِمص.) بازدید، تخمین.
(~. کَ دَ) (مص م.) (عا.)
۱- اندازه چیزی را به نظر تعیین کردن.
۲- چیزی یا کسی رابه دقت نگریستن.
(وَ) (ص.) برهنه، عریان.
(وَ) (اِ.)
۱- آفتاب پرست.
۲- نیلوفر.
(وَ) (اِ.) بلدرچین.
(وَ رَ ثِ) [ ع. ورثه ] (اِ.) جِ وارث.
(وَ) [ په. ] (اِ.) ارزش، ارج.
(وَ وَ) [ په. ] (ص.) ارجمند، گران قدر.
(وَ جَ) دست به ورجلا گذاشتن: (مص ل.) (عا.) داد و فریاد راه انداختن، جار و جنجال ایجاد کردن.
(وَ مَ) [ په ]
۱- (ص.) ارجمند.
۲- (اِ.) دارنده فره ایزدی.
(وَ جِ. جِ. کَ دَ) (مص ل.) (عا.) جست و خیز کردن، جُنب و جوش کردن.
(وَ رَ) (ص.) وَرَخچ ؛
۱- چرکین، پلید.
۲- زبون.
(و) [ ع. ] (اِ.)
۱- ذکر، دعا.
۲- جزیی از قرآن که انسان هر روز و هر شب بخواند. ج. اوراد.
(وَ) [ ع. ] (اِ.) گل، گل سرخ.
و ورمال (وَ رُ وَ) (ص فا.) (عا.) = وردارنده و ورمالنده: کسی که پول یا مال اشخاص را بالا می‌کشد، مال مردم خور.
(وَ. تَ) (مص م.)
۱- برداشتن.
۲- تحمل کردن.
۳- فرو بردن چیزی در مقعد یا فرج.
(وِ) (اِ.) زگیل.
(وَ دَ) (ص.) (عا.) کمک، دستیار.
