آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
سرای خانه بدوشی حصار عافیت است
صبا به طایر بی آشیان چه خواهد کرد؟
«رهی معیری»
(وَ عِ یا عَ) [ ع. ودیعه ] (اِ.) نک. ودیعت.
(وُ دِّ یَُ) [ ع. ودیه ] (اِ.) کنایه از: زوجه، زن.
(~.) [ په. ] (اِ.)
۱- بغل، پهلو.
۲- سینه.
۳- کمر.
(و) (اِ.) (عا.) سخن بی معنی. ؛ شرُ ~حرف مفت، سخن بی معنی.
(~.)
۱- (حر.) حرف شرط، مخفف و اگر.
۲- (اِ.) طرف، جانب.
۳- پسوندی است که به اسم می‌پیوندد و دارندگی را می‌رساند:بارور، تاج ور، کینه ور.
۴- پیشوندی است که بر سر افعال درآید به معنی بر: ورآمدن، ورافتادن.
۵- بر سر اسماء (ریشه ...
(~.) [ په. ] (اِ.) در ایران باستان در محاکمه‌های مبهم و مشکل دو طرف دعویی را مورد آزمایش (ور) قرار می‌دادند و آن دو گونه بوده‌است:
۱- ور گرم (گذشتن از آتش). ور سرد (خوردن سوگند) و آن ...
(~.) (اِ.) گرمی، حرارت.
(وَ) (اِ.) تخته‌ای که در مکتب‌های قدیم معلمان روی آن به شاگردان تعلیم می‌دادند، سبق.
(وَ. مَ دَ) (مص ل.)
۱- (عا.) کنده شدن، جدا شدن.
۲- آماده شدن خمیر برای پخت نان.
۳- برآمدن، مقابله کردن.
۴- چاق شدن.
(وَ. اُ دَ) (مص ل.) (عا.) از مد افتادن، منسوخ شدن.
(وَ. رَ تَ) (مص ل.) بازی بازی کردن، با چیزی خود را مشغول کردن.
(وِ. زَ دَ) (مص ل.) (عا.) پرحرفی کردن، وراجی کردن.
(وَ) [ ع. ] (ق.) عقب، پس، پشت.
(وُ رّ) [ ع. ] (اِ.) جِ وارث.
(وَ ثَ) [ ع. وراثه ] (مص م.) ارث بردن.
(وِ رّ) (ص.) (عا.) پُر حرف، روده دراز.
(وُ) (اِ.) گراز، خوک نر.
(وَ)(اِ.)۱ - شعله آتش.
۲- روشن، فروغ.
(وَ رّ) [ ع. ] (ص.)
۱- کاغذفروش.
۲- نویسنده.
(وَ) (اِ.)
۱- سهل و آسان.
۲- کمی و نقصان در وزن یا اندازه چیزی.
