آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
گر چه بدنامیست نزد عاقلان
ما نمی‌خواهیم ننگ و نام را
«حافظ»
(ل دَ) [ ع. ] (اِ.) تثنیه والد؛ پدر و مادر.
[ فر. ] (اِ.)
۱- نوعی رقص آرام دو نفره.
۲- موسیقی سه ضربی مخصوص این رقص.
(وَ سْ سَ) [ ع. ] (ق.) همین و بس. (واژه نخست عبارت والسلام علیکم به معنی درود بر شما).
(وَ لْ لا) [ ع. ] (ق.) سوگند به خدا.
(~.) (اِ.) مبالغه در کارها، اصرار، ابرام.
(~.) [ ع. ] (اِفا.)
۱- حیران، سرگشته.
۲- شیفته، عاشق.
(لِ) (اِ.) سراب.
(لُ) [ انگ. ] (اِ.) نام تجای نوعی چراغ خوراک پزی نفت سوز دارای فتیله.
(لَ) (اِ.) سیر جنگلی.
(نَ یا نِ) (اِمر.) آلگونه ؛ سُرخاب.
[ ع. ] (اِفا.) حاکم، فرمانروا. ج. ولاه.
[ انگ. ] (اِمر.) از ورزش‌های دسته جمعی - با توپ و دست - که میان دو دسته شش نفری در می‌دانی مستطیل شکل که به وسیله تور دو نیم شده برگزار می‌شود.
[ په. ] (اِ.) قرض، دین.
(خا) (ص فا.)
۱- قرض گیرنده.
۲- طلب کار.
(ص فا.) بدهکار.
(کَ دَ) (مص م.) قرض گرفتن.
(گُ دَ) (مص م.) پرداختن وام و بدهی.
(دَ) (مص ل.) خسته شدن، عقب ماندن.
(د) (ص مف.) خسته، مانده.
(دِ) (حامص.)
۱- فرسودگی، خستگی.
۲- عقب ماندگی.
