آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
زندان فراموشی من رخنه ندارد
در مصرم و هرگز ز عزیزان خبرم نیست
«صائب تبریزی»
(هِ قُ هِ) (اِصت. ق.) (عا.) آوای گریه شدید، صدای گریستن سخت.
(هَ عَ) [ ع. ] (اِ.) نام منزل پنجم از منازل ماه که سه ستاره ریز است در بالای صورت فلکی جوزا.
(هِ) (اِ.) میوه‌ای کوچک به اندازه بند انگشت با پوست تیره و دانه‌های خوش بو از درختی به همین نام.
(هَ) [ ع. ] (از ادات استفهام) آیا.
(هَ) (شب جم.) کلمه تنبیه و ندا که برای آگاهانیدن به کار می‌رود.
(هَ ش) (ص.) زبون، بد، زشت.
(هِ) [ ع. ] (اِ.) ماه نو.
(هَ) (اِ.) شور، غوغا، غلغله.
(هَ هِ) (اِ.) زهری که هیچ پادزهر و درمانی ندارد.
(هَ هَ) (ص.) (عا.) آسان، سهل.
(هَ) [ ع. ] (اِمص.) نیستی، فنا.
(هَ کَ) [ ازع. ] (اِمص.) نیستی، مرگ.
(هُ لُ) (اِمر.)(عا.)
۱- زندان.
۲- سیاه - چال.
(هُ لُ) (اِ.) عصاره فیل زهره را گویند که به نام‌های حضض و حضیض نیز خوانده می‌شود.
(هَ لَ) [ په. ] (اِ.) هذیان، حرف بیهوده.
(~.) (اِصت.) حرف تنبیه، هلا.
(هِ لِ) فعل امر از هلیدن: بگذار، دست بردار.
(هَ لِ هُ ل) (اِمر.) (عا.) خوردنی‌های بی خاصیت که موجب سیری کاذب می‌شود.
(هَ هَ) (اِ.) نک. هلاهل.
(هَ هَ لِ) [ ع. هلهله ] (اِ.) هیاهو و سر و صدا در جشن و شادمانی.
