آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
حافظ حدیث سحرفریب خوشت رسید
تا حد مصر و چین و به اطراف روم و ری
«حافظ»
(~. عَ) (اِمر.) کنایه از: هفت سیاره.
(هَ. هِ) (ص مر.)
۱- آن چه که هفت ماه از عمرش گذشته باشد. ؛ ~ بودن (زاییدن) (کن.) بسیار عجول شدن، بسیار شتاب داشتن.
(~. مَ) (اِمر.) مردان خدا که شامل هفت دسته‌اند: اقطاب، ابدال، اخیار، اوتاد، غوث، نقباء، نجباء.
(~. مَ زِ) [ فا - ع. ] (اِمر.) کنایه از: هفت آسمان.
(هَ تُ دَ دَ) (اِ.) منظور هفت سیاره و دوازده برج است.
(هَ تُ هَ)(اِمر.)
۱- هفت یا هشت عدد از چیزی.
۲- (کن.) گفتار خصومت آمیز و وحشت انگیز.
۳- آواز سگ.
(~. پِ دَ) (اِمر.) کنایه از: هفت سیاره.
(~. پَ) (اِمر.) هفت آسمان.
(~. چَ)(اِمر.)کنایه از: هفت آسمان.
(~. کِ وَ) (اِ.) نک هفت اقلیم.
(~. کَ ک) [ فا - ع. ] (اِمر.) هفت سیاره.
(~. کَ چَ) (اِمر.) (عا.) داشتن عایله خصوصاً اطفال قد و نیم قد بسیار.
(~. گَ) (اِمر.) از آهنگ‌های موسیقی قدیم ایران.
(~.) (اِمر.) هفت آسمان.
(هَ تِ) (اِ.) مجموع هفت روز یعنی از صبح شنبه تا شب شنبه دیگر، هر چهار هفته یک ماه است.
(هَ تُ رَ) (اِمر.) صورت فلکی خرس بزرگ.
(هَ تِ) مربوط یا مخصوص به یک هفته.
(هَ هَ) (اِ.) صدا و آواز سگ.
(هَ هَ) (ص.) (عا.) پیر، سالخورده.
(هَ وَ) [ ع. ] (اِ.) لغزش، خطا.
