آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
گفتم ای بخت بخفتیدی و خورشید دمید
گفت با این همه از سابقه نومید مشو
«حافظ»
(هُ) (اِ.) هوش، زیرکی.
(~.) (شب جم.) ساکت! خاموش!
(هَ ش) [ ع. هشاشه ] (مص ل.) شاد شدن، شادمانی.
(هِ) [ ع. ] (اِ مص.) بخشش، جوانمردی.
(هَ) [ په. ] (اِ.) عدد اصلی بین هفت و نه (۸). ؛ ~ کسی گرو نه بودن کنایه از: درآمد کم و هزینه زیاد داشتن.
(هَ) (اِمر.) اختاپوس.
(هَ) [ په. ] (اِ.) عدد اصلی مساوی هشت بار ده، پنجاه بعلاوه سی.
(هِ تَ) [ په. ] (مص م.) نهادن، گذاشتن، رها کردن.
(هِ تِ) (ص مف.) گذاشته، رها کرده.
(هَ) (اِ.) راهرو سقف دار هشت ضلعی یا گِرد در قسمت ورودی جلوی ساختمان.
(هَ شَ هَ) (ص.) (عا.)
۱- بی نظم و ترتیب.
۲- بی معنی، بیهوده.
(هَ شَ) (ص.)
۱- بی سر و پا.
۲- فرومایه، مفلس.
(هُ) (ص.) هشیار، هوشیار.
(هُ مَ) (ص.) هوشمند.
(هُ پُ لَ) (اِ.) سوت، سوتی که با دست و دهان بزنند.
(هُ) (ص.) هوشمند، زیرک.
(هَ ش) [ ع. ] (اِ.) گیاه خشک و ریز ریز، هر چیز خشک.
(هُ) (ص.) خردمند، هوشمند.
(هَ بَ یا بِ) [ ع. هضبه ] (اِ.)۱ - کوه.
۲- پشته کم گ یاه.
۳- باران بزرگ قطره و پیوسته.
(هَ) [ ع. ] (اِمص.)
۱- گوارش، تحلیل غذا در معده.
۲- درهم شکستن.
