آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
ساقی بیا که شد قدح لاله پر ز می
طامات تا به چند و خرافات تا به کی
«حافظ»
(~. زَ) (ص فا.) شکارچی، صیاد.
(~.) (اِ.) نخچیرگان ؛ نام لحن آخر از سی لحن باربد.
(~.) (اِمر.) شکارگاه.
(نُ) (اِ.) بز پیش آهنگ گله.
(نَ خَ دِ) (ص مف.) (عا.)
۱- کنایه از: بدشکل، ناهموار.
۲- خشن، بی ادب.
(نُ یا نَ) (اِ.) نخستین فرزند.
(نَ یا نُ خُ) (ص.) ابتدا، آغاز.
(~. وَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) رییس وزیران، وزیر اعظم.
(نَ شَ) (ص نسب.) منسوب به شهر نخشب که زیبارویان آن معروف بودند.
(نَ) [ ع. ] (اِ.) درخت خرما.
(~ بَ تِ) [ ع - فا. ] (اِمر.) درخت مصنوعی که از موم و کاغذ و پارچه درست شده باشد.
(~. بَ) [ ع - فا. ] (اِفا.) کسی که از موم یا کاغذ، درخت یا گل مصنوعی درست می‌کند.
(~. بَ) [ ع - فا. ] (حامص.) غرس و نشاندن درخت خرما.
(نَ لِ) [ ع - فا. ] (اِمر.) محلی که در آن نخل بسیار کاشته شده، نخل زار.
(نَ لِ) [ ع. نخله ] (اِ.) واحد نخل، یک درخت خرما.
(نِ وَ) [ ع. ] (اِمص.) تکبر، خودبینی.
(نُ خُ)
۱- گیاهی است از تیره سبزی - آساها (پروانه واران) و از دسته پیچی‌ها و یکساله. این گیاه دارای گونه‌های مختلف است. دانه‌های رسیده اش مصرف غذایی دارد.
۲- واحدی است برای وزن. ؛ دنبال ~سیاه فرستادن ...
(نَ) (ص مر.) کسی که شکار را به طرف صیاد می‌راند، شکارانگیز.
(نَ) (ص مر.) شکارچی، صیاد.
(نَ کَ لَ) (اِ.) گردویی که پوست سخت داشته باشد.
۲- کنایه از: آدم بی شرم و پررو.
