آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
شاها فلک از بزم تو در رقص و سماع است
دست طرب از دامن این زمزمه مگسل
«حافظ»
(~. گُ) (ص مر.) خوشبو، معطر.
[ ع. ] (اِفا.) دورکننده، رد کننده.
(اِ.) (عا.) منتهی درجه. ؛ تا ~ (ق.) تا آخرین درجه.
(بِ) [ فا - ع. ] (ص.)
۱- اندک، حقیر.
۲- آن که قابلیت و استعداد ندارد.
(قِ) [ ع. ] (اِفا.) نقدکننده، جدا کننده خوب از بد.
(قِ) [ ع. ] (اِفا.) نجات دهنده.
(قِ) [ ع. ] (اِفا.) ناتمام، نارسا. ؛~العقل کم خرد، احمق. ؛ ~الاعضاء آن که در اعضای بدنش نقصی باشد. ؛ ~الخلقه آن که دارای نقص مادرزادی باشد. ؛ ~العضو آن که عضوی از ...
(قِ) [ ع. ] (اِفا.) شکننده، شکننده پیمان.
(قِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- حمل کننده، جابه جا کننده.
۲- نقل کننده، روایت کننده، ۳- انتقال دهنده.
(قُ) (ص مر.) (عا.) زرنگ، باهوش.
(قِ لِ) [ ع. ناقله ] (اِ فا.) مؤنث ناقل.
(قِ) [ ع. ناقه ] (اِ.) شتر ماده. ؛ ~ بر بلندی راندن کنایه از: کاری را آشکار کردن، کاری را آشکارانه انجام دادن.
(قِ) [ ع. ] (اِفا.) آن که از بیماری بیرون آمده و هنوز کاملاً تندرست نشده، از بیماری برخاسته، بیمارخیز. ج. ناقهین.
[ ع. ] (اِ.) صور، بوق، شیپور.
[ ع. ] (اِ.) زنگ کلیسا. ج. نواقیس.
(اِ.) نام لحن بیست و ششم از سی لحن باربد.
(اِ.)
۱- نی باریک.
۲- قلم نویسندگی.
(اِ.) روده کوچک، جوی.
[ ع. ] (اِ.) عطا، دهش. ج. انوال.
(ص فا.) ناله کننده.
