آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
عدو با جان حافظ آن نکردی
که تیر چشم آن ابروکمان کرد
«حافظ»
(مُ تُ) [ انگ. ] (اِ.)
۱- دستگاهی در رایانه (کامپیوتر) برای پاییدن و مشاهده فعالیت‌ها در سیستم پردازشی به منظور تحلیل‌های بعدی، صفحه نمایش رایانه، نمایش گر.
۲- (در مخابرات) شخص یا سیستم ناظر بر محیط یا صحنه یا دستگاه، پایش ...
(مَ هِ بَ) [ ع. موهبه ] (اِ.) بخشش، دهش.
(مَ یا مُ هَ بَ) [ ع. موهبه ] (اِ.)
۱- عطیه.
۲- چیزی که بخشیده شود، آنچه که به کسی بخشند. ج. مواهب.
(هِ) [ ع. ] (اِفا.) به وهم افکننده، به شک اندازنده.
(مُ هِ) [ ع. ] (اِفا.) خوارکننده، ضعیف کننده.
(مَ یا مُ) [ ع. ] (اِمف.) (چیز) بخشیده شده، هبه شده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) گمان شده، وهم شده.
(چُ) (ص.) آن که دستش شل باشد.
(ص.) (عا.) کوچک.
(نِ) (اِ.) منقاش، ابزاری که با آن موی می‌کنند.
(اِ.) = موژه: تالاب، آبگیر.
(ژِ) (اِ.) = موژ. مویه: اندوه، غم.
(اِ.) میش.
(مُ کِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- گروه سواران یا پیادگان.
۲- گروهی از سواران یا پیادگان که در التزام رکاب پادشاه باشند. ج. مواکب.
(مُ کِ) [ فر. ] (اِ.) نوعی کف پوش درشت باف با پرز بلند یا کوتاه، فرشینه. (فره).
(مُ وَ کَّ) [ ع. ] (اِمف.) گماشته شده، کسی که وکالت کاری به او سپرده شده.
(مُ وَ کِّ) [ ع. ] (اِفا.) وکیل کننده، کسی که برای خود وکیل تعیین می‌کند.
(مُ) [ ع. ] (اِمف.) واگذار شده، سپرده شده.
(اِ.) مو.
(رَ) (اِمر.) رگ بسیار باریک.
