آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست
دل سودازده از غصه دو نیم افتادست
«حافظ»
(دِ) (ص مر.) آشفته موی، کسی که مویش آشفته و نامرتب باشند.
(ص فا.) گریه کنان، نوحه کنان.
(مَ) (اِ.) انگور خشک شده.
(یِ) (اِمص.) گریه، نوحه.
(یِ) (اِمر.) نام لحن و نوایی از موسیقی.
(دَ) مص ل.) گریستن، زاری کردن.
(ص نسب.) ساخته شده و تابیده شده از مو.
(نِ) (ص نسب.) آنچه از موی بافته شده باشد.
(مُ) (اِ.) بند دست یا پا، مفصل.
(مُ لِ) (ص.) (عا.) فشرده شده و له شده.
(مَ چَ) (اِ.) چرمینه، چیزی شبیه آلت تناسلی مرد که از چرم ساخته شده.
(مَ چَ) (ص.) (عا.) کسی که مورد تمسخر عده‌ای قرار گرفته باشد.
(~.) (اِ.) خوراکی و تنقلی که به هنگام کشیدن تریاک و شیره خورند، مزه.
(مَ مَ چَ یا چِ) (اِ.) آوازی که کشتی گیر به هنگام شروع کشتی - - آنگاه که دستی به بازو می‌زند - - برمی آورد و سپس دست حریف را می‌گیرد.
(مُ) (عا.)
۱- (ص.) کوچک و ظریف.
۲- خوشگل، زیبا.
(مَ چَ) (اِ.) عدس، ماش.
(مَ دَ) (مص ل.) خرامیدن، از روی ناز راه رفتن.
(مُ) (اِ.) بخاری است تیره نزدیک به زمین ؛ میغ.
(مُ دِ) (اِ.) بشارت، خبرخوش.
(مُ دِ) (اِ.)
۱- نوید.
۲- پول یا هدیه‌ای که به آورنده خبر خوش می‌دهند.
