آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
قدر مجموعه گل مرغ سحر داند و بس
که نه هر کو ورقی خواند معانی دانست
«حافظ»
(مُ هَ وِّ) [ ع. ] (اِفا.) تهوع آور، قی آور.
(مَ) [ ع. ] (ص.) مخوف، ترسناک.
(مَ رِ) (ص مر.) زیبا، زیبارو.
(مَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- ساییدن چیزی را.
۲- نرم کردن چیزی را.
(مَ) (حامص.) بزرگی، عظمت.
(مُ هَ یّ) [ ع. ] (اِمف.) آماده، آماده شده.
(مَ) [ ع. ] (ص.) سهمگین، ترسناک.
(مُ هَ یُِ) [ ع. ] (اِفا.)هیجان آور، برانگیزنده.
(مَ) (اِ.) ماه، قمر.
(مَ رَ یا رِ) [ ع. مهیره ] (اِ.)
۱- زن، کدبانو.
۲- زن اصل زاده گران کابین.
(مَ) [ ع. ] (اِ.) جای ترسناک.
(مُ هَ مِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- ایمن کننده، نگهبان.
۲- از نام‌های خداوند.
(مِ) (ص نسب.) بزرگتر، بزرگترین.
(مَ) (ص نسب.)
۱- منسوب به ماه.
۲- نامی است از نام‌های زنان.
(~.) [ ع. ] (ص.)
۱- سست، ضعیف.
۲- خوار، زبون.
(مُ) [ ع. ] (اِفا.) خوار دارنده، اهانت کننده.
(مَ) (اِ.) درخت انگور.
(اِ.)
۱- رشد خارجی روی پوست به صورت رشته‌های محکم نخ مانند به ویژه رشته‌های رنگیزه داری که پوشش ویژه یک پستاندار است. ۲- پوشش مویی یک جانور یا بخشی از بدن به ویژه پوشش مویی سر انسان. ؛~ی دماغ ...
(بِ) (ق مر.) در کمال دقت، دقیقاً.
(مَ) [ ع. ] (ص.)
۱- بی جان، مرده.
۲- زمینی که در آن کشت نشده باشد.
