آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
دهان تنگ شیرینش مگر ملک سلیمان است
که نقش خاتم لعلش جهان زیر نگین دارد
«حافظ»
(مَ) [ ع. ] (ص.)
۱- خویشاوند.
۲- تابع، پیرو.
(مُ سَ جِ) [ ع. ] (ص.) همآهنگ، سازگار، بانظم.
(مُ سَ دّ) [ ع. ] (ص.) بسته شده، گشوده ناشدنی.
(مُ سَ رِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- حیوان تند و آسان رونده.
۲- یکی از بحرهای عروضی.
(مُ سَ لِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- داخل شونده، درآینده.
۲- آنکه وارد مسلکی شده.
۳- در رشته کشیده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) نسبت داده شده، دارای نسبت.
(مَ) [ ع. ]
۱- (اِمف.) بافته شده.
۲- (اِ.) پارچه.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) مطرود شده، رد کرده شده.
(مَ س یا سَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- جای قربانی ک ردن.
۲- راه و روش عبادت. ج. مناسک.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) فراموش شده.
(مُ) [ ع. ] (اِفا.) آنکه یا آنچه سبب فراموشی گردد.
(مَ نِ) [ په. ] (اِمص.) خوی، سرشت.
(مُ شَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- نوشتجات منشیانه.
۲- مجموعه نامه‌ها.
(مَ شَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- جای پیدایش.
۲- اصل، مبداء.
(مِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- ارّه.
۲- چوب پنجه دار که به وسیله آن غله را بر باد دهند.
۳- اره ماهی.
(مِ) [ ع. ] (اِ.) چنگک ؛ ج. مناشل.
(مُ ش) [ ع. ] (اِفا.)
۱- خواننده و آورنده شعر از دیگری. مق منشی.
۲- راه نماینده.
۳- هجو کننده.
(مُ شَ) [ ع. ] (اِمف.) شعر خوانده شده از دیگری.
(مُ شَ رِ) [ ع. ]
۱- (اِفا.) شادمان، خوشدل.
۲- (ص.) باز، گشاده.
(مُ شَ عِ) [ ع. ] (اِ فا.) شعبه شعبه و شاخه شاخه شده.
