آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
در کار عشقم یار دل آگاهم از اسرار دل
غافل نیم از کار دل وز کار دنیا غافلم
«رهی معیری»
(مَ دِ) (اِ.) سبو، کوزه شکسته.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.)
۱- خوانده شده.
۲- انتخاب شده.
(مَ) (ص.)
۱- فقیر، درمانده، بدبخت.
۲- خسیس.
(~. کَ دَ) (مص م.)
۱- بدبخت کردن.
۲- غمگین کردن.
(مُ دَ) [ ع. ] (اِمف.)
۱- برابر و هموار گردیده (مکان)، ویران شده، منهدم گشته.
۲- در فارسی: نابود.
۳- مجاب، مغلوب. ؛خسته و ~: (عا.) خسته و کوفته.
(مَ یا مِ) [ ع. ] (اِ.) دستار و عمامه. ج. منادیل.
(مُ ذِ) [ ع. ] (اِفا.) آگاه سازنده، ترساننده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) نذر شده، عهد و پیمان شده.
(مُ زَ جِ) [ ع. ] (ص.) رانده شده، ترسانده شده.
(مُ زَ حِ) [ ع. ] (اِفا.) دور شونده از اصل.
(مُ زَ عِ) [ ع. ] (اِفا.) پریشان، ناراحت، بی آرام.
(مَ زِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- خانه، سرای.
۲- جای فرود آمدن. ج. منازل.
(مُ زَ) [ ع. ] (اِمف.) فرو فرستاده شده، فرود آمده. ؛ وحی ~ وحی ای که از جانب خداوند نازل شده.
(مَ زِ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) اقامت کردن، ساکن شدن.
(مَ زِ لَ) [ ع. منزله ] (اِ.)
۱- مقام، درجه.
۲- حرمت، احترام.
(~.) [ ع - فا. ] (اِ.) جای فرود آمدن، منزل.
(مُ نَ زَّ) [ ع. ] (اِمف.) پاکیزه، مقدس.
(مُ نَ زِّ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- پاک کننده.
۲- پاک داننده.
۳- در تصوف: سالکی که ذات حق را به صفت تنزیه شناسد و از حیثیت ظهور در مناظر ندیده و ندانسته باشد.
(مُ زَ) [ ع. ] (اِفا.) گوشه نشین، گوشه - گیر.
(مُ) [ ع. ] (اِفا.) سوق یابنده، کشانیده.
