آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در میکده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
خدا را از طبیب من بپرسید
که آخر کی شود این ناتوان به
«حافظ»
(مَ نّ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) نیکویی کردن درباره کسی.
۲- بخشش نمودن و سپس منت گذاشتن.
۳- (اِمص.) منت.
(مَ) (اِ.) واحدی برای وزن برابر با سه کیلوگرم.
(مِ) [ ع. ] (حرف جر، حراض.) از.
(~.) (ضم.) ضمیر اول شخص مفرد.
(مِ بَ) [ ع. ] (ق.) پس از این، از این به بعد.
(مَ تَ) (اِ.) چوب ستبر و گره دار که قلندران به دست می‌گرفتند.
(مِ. حِ ثُ یا ثِ لْ مَ) [ ع. ] (ق مر.) ر وی هم رفته، جمعاً، مجموعاً.
(مَ. دَ. وَ) (ص نسب.) (عا.) چیزی که جعلی است و پایه و اساس ندارد.
(مِ مِ) (اِمر.) (عا.) سخن جویده جویده، تأنی و درنگ بسیار در سخن گفتن، تَمجْمُج.
(مَ) [ ع. ] (مص ل.) نیابت کردن، جانشین کسی شدن.
(مَ بِ) [ ع. ] (اِ.) جِ منبت.
(مَ بِ) [ ع. ] (اِ.) جِ منبر.
(مَ بِ) [ ع. ] (اِ.) جِ منبع.
(مَ) [ ع. ] (اِ.) نام بتی از بت‌های مورد پرستش بعضی از طوایف عرب پیش از اسلام.
(~.) [ روس. ] (اِ.) پول رایج روسیه.
(مُ) [ ع. مناجاه ] (مص ل.) راز و نیاز کردن با خداوند.
(مُ جِ زَ) [ ع. مناجزه ] (مص ل.) مبارزه کردن، با هم نزاع کردن.
(مُ) [ ع. ] (اِ فا.) مناجات کننده، راز و نیاز کننده.
(مُ حِ بَ) [ ع. مناحبه ] (مص ل.)
۱- با هم نزد حاکم رفتن.
۲- بر یکدیگر بالیدن.
۳- گرو بستن.
(مُ) [ ع. ] (اِ.)
۱- محل اقامت.
۲- محل زانو زدن شتر.
