آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
گفت مگر ز لعل من بوسه نداری آرزو
مردم از این هوس ولی قدرت و اختیار کو
«حافظ»
(مُ قَ لِّ) [ ع. ] (اِفا.) تقلیدکننده.
(مُ لِ) [ ع. مقله ] (اِ.) سیاهی چشم. ج. مقل.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) برگردانیده شده، وارونه شده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) از بیخ برکنده شده.
(مُ مِ) [ ع. ] (ص.) مهتابی، شب مهتابی.
(مِ نَ) [ ع. ] (اِ.) جماعتی سوار که به طمع غارت همراه لشکر شوند. ج. مقانب.
(مُ نِ) [ ع. ] (اِفا. ص.) صیدکننده، صیاد.
(مُ قَ طَ) [ ع. ] (اِمف. ص.)
۱- کامل شده.
۲- تمام بنا شده.
۳- طاق زده شده. مقنع (مُ نِ) [ ع. ] (اِفا.) قانع کننده.
(مُ قَ نَّ) [ ع. ] (اِمف.)
۱- کسی که سر و صورت خودرا پوشانیده.
۲- مردی که کلاه خود بر سر نهاده.
(مِ یا مَ نَ عَ) [ ع. مقنعه ] (اِ.) روسری.
(مُ قَ نِّ) [ ع. ] (اِفا.) قانونگزار.
(مُ قَ نّ) [ ع. ] (اِفا.) چاه کن.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) شکست خورده، غلبه شده.
(مُ قَ وّ) [ ع. ] (اِ.) نوعی کاغذ ضخیم که از آن برای ساختن جلد کتاب یا چیزهای دیگر استفاده می‌کنند.
(مِ) [ ع. ] (ص.) نیکو سخن، خوش بیان.
(مِ وَ) [ ع. ] (اِ.) افسار، مهار. ج. مقاود.
(مُ قَ وَّ) [ ع. ] (اِمف.) خمیده، قوس دار.
(مَ) [ ع. ]
۱- (اِمف.) گفته شده.
۲- (اِ.) گفتار.
۳- محمول.
(مَ لِ) [ ع. مقوله ] (اِمف.) گفتار. ج. مقولات.
(مُ قَ وِّ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- آن که کجی چیزی را راست کند.
۲- ارزیاب، قیمت کننده.
