آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
ستاره شب هجران نمی‌فشاند نور
به بام قصر برآ و چراغ مه برکن
«حافظ»
(مُ تَ) [ ع. ] (اِفا.) شکایت کننده، گله کننده.
(مَ) (ص. اِ.) (عا.)
۱- مشهدی، لقب کسی که به زیارت مشهد رفته.
۲- لوطی، جوانمرد.
(مَ یا مُ) (اِ.) نوعی پارچه حریر و لطیف و نازک.
(مِ جَ) [ ع. ] (اِ.) دار، چوب که بر آن جامه اندازند.
(مُ شَ جَّ) [ ع. ] (اِمف.) درختکاری شده، درخت دار.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) پر شده، انباشته شده، آکنده.
(مَ) [ ازع. ] (مص م.) (عا.) مشق، اعم از چیز نوشتن بسیار، کارهای دیگر.
(مُ شَ خَّ) [ ع. ] (اِمف.) معین، معلوم.
(مُ شَ دَّ) [ ع. ] (اِمف.)
۱- سخت و محکم شده.
۲- حرفی که دارای تشدید باشد.
(مَ) (ص.) (عا.) نک مشتی.
(مَ رَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- آبشخور.
۲- روش، مسلک. ج. مشارب.
(مَ رَ بِ) [ ع. مشربه ] (اِ.) آب خور، جای آب خوردن. ج. مشارب.
(مَ رَ یا رُ بَ یا بِ) [ ع. مشربه ] (اِ.)
۱- زمین نرمی که در آن همیشه گیاه باشد.
۲- غرفه‌ای که در آن آشامیدنی صرف کنند.
۳- پیش دالان.
۴- یک مشت آب.
۵- آبخور پر جوی و یا عام است. ج. ...
(مُ شَ رِّ) [ ع. ] (اِفا.) تشریح کننده، بیان کننده.
(مَ رَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- جای آب.
۲- جای نوشیدن آب. ج. مشارع.
(مُ رِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- کسی یا چیزی که از بلندی بر کسی یا چیزی دیگر مسلط باشد.
۲- ناظر، نگرنده.
(مُ شَ رَّ) [ ع. ] (اِمف.) شرف یافته، بلندپایه شده.
(مَ رِ) [ ع. ] (اِ.) خاور، جای طلوع خورشید.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) آشامیدنی، هرچیز قابل آشامیدن.
(~. شُ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) آبیاری شدن.
