آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
من از بیگانگان دیگر ننالم
که با من هر چه کرد آن آشنا کرد
«حافظ»
(مُ یِ) [ ع. ] (اِفا.) بدرقه کننده، ج. مشایعان.
(مُ یِ عَ) [ ع. مشایعه ] (مص م.) بدرقه کردن.
(مُ بَ) [ ع. ] (اِمف.) سیر کرده شده، اشباع شده.
(مُ بِ) [ ع. ] (اِفا.) سیر کننده.
(مُ شَ بَّ هْ) [ ع. ] (اِمف.) مانند شده، تشبیه شده.
(مُ شَ بَّ هُ نْ بِ) [ ع. ] (اِمر.) هرکس یا هر چیزی که کسی یا چیزی را به آن تشبیه کنند.
(مُ شَ بَّ) [ ع. ] (اِمف.) شبکه دار، سوراخ سوراخ.
(مُ) [ په. ] (اِ.) پنجه دست که آن را جمع و گره کرده باشند. ؛ ~ نمونه خروار کنایه از: معلوم شدن کیفیت (مرغوبیت یا نامرغوبی) یک چیز(کل) از طریق مشاهده مقداری (جزیی) از آن به عنوان نمونه.
(مَ) (ص.) انبوه، بسیار، فراوان.
(مِ) (اِ.) جوی آب.
(مُ. اَ) (اِمر.) زر خالص و بدون آلیاژ که نرم بوده، با فشار دست شکلش عوض می‌شود.
(مُ. زَ) (اِفا.) کسی که ورزش مشت زنی را انجام می‌دهد، بوکسور.
(~.) (اِمر.) ورزشی که در آن هر یک از دو مشت زن می‌کوشد دیگری را با ضربه‌های مشت خود به زمین اندازد، بوکس.
(مُ تُ دَ) (مص م.)
۱- با دست کسی یا چیزی را مالش دادن.
۲- مالیدن اندام کسی به مشت (در گرمابه).
۳- (کن.) گوشمالی دادن، تنبیه کردن.
۴- به مکر و حیله کسی را سر حال آوردن.
(مُ. سَ) (اِ.) فلاخن.
(مُ) [ ع. ] (اِفا.) آرزومند، مایل و راغب.
(مُ تَ بِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- مبهم، نامعلوم.
۲- در اشتباه.
(مُ تَ بَ) [ ع. ] (اِمف.) به اشتباه افتاده.
(~. شُ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) در شک افتادن، به اشتباه افتادن.
(~. کَ دَ) (مص م.) در شک و شبهه انداختن.
