آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
غلام مردم چشمم که با سیاه دلی
هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم
«حافظ»
(مُ زَ رَ) [ ع. ] (اِمف.)
۱- آراسته شده با چیزهای فریبنده.
۲- سخن بی اصل و بی - معنی.
۳- زراندود.
۴- بی ارزش، بیهوده.
۵- زشت، ناپسند.
(~. گُ تَ) [ ع - فا. ] (مص ل.)
۱- بیهوده یا ناپسند گفتن.
۲- سخن بی اصل و بی معنی گفتن.
(مُ) [ په. ] (اِ.) اجرت، مجازاً: پاداش.
(مَ) (اِ.) دانای بی همتا، آفریدگار.
(مُ دَ حِ) [ ع. ] (اِفا.) ازدحام کننده، انبوهی کننده.
(مُ دَ وَ) [ ع. ] (اِمف.) جفت شده، دوتایی.
(مُ دَ وَ جِ) [ ع. مزدوجه ] (اِ.) نک مزوجُه.
(مُ) [ په. ] (ص مر.) اجیر، کسی که برای گرفتن مزد کار انجام می‌دهد.
(مَ دَ) (ص نسب.) منسوب به مزدک، پیرو آیین مزدک.
(مُ. پَ) (ص فا.) نانوایی که آرد یا خمیر از اشخاص گرفته در مقابل مزد نان بپزد.
(مَ دَ یَ) (اِ.) خداپرستی، مزدا - پرستی، پیرو دین مزدایی.
(مِ زْ) [ ع. ] (اِ.) نیزه کوتاه، زوبین. ج مزاریق.
(مُ زَ رَّ) [ ع. ] (ص.) حلقه حلقه (زره).
(مَ رَ عِ) [ ع. مزرعه ] (اِ.) کشتزار. ج. مزارع.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) زمین کاشته شده.
(مُ زَ فَ) [ ع. ] (اِمف.)
۱- زرد، به رنگ زعفران.
۲- غذایی که با زعفران خوشبو و رنگین کرده باشند.
(مَ) (اِ.) مغز. ؛ خداوند ~خردمند، باتدبیر.
(مِ) [ فر - فا. ] (اِ.)۱ - ساز.
۲- آلت موسیقی.
(~.) (اِمر.) نوازنده.
(مَ زِ لَّ) [ ع. مزله ] (مص ل.) لغزیدن.
