شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

خوان نخست جنگ رخش با شيرى

برون رفت پس پهلو نيمروز ز پيش پدر گرد گيتى فروز

دو روزه بيك روزه بگذاشتى شب تيره را روز پنداشتى‏

بدين سان همى رخش ببريد راه بتابنده روز و شبان سياه‏

تنش چون خورش جست و آمد بشور يكى دشت پيش آمدش پر ز گور

يكى رخش را تيز بنمود ران تگ گور شد از تگ او گران‏

كمند و پى رخش و رستم سوار نيابد از و دام و دد زينهار

كمند كيانى بينداخت شير بحلقه در آورد گور دلير

دیوان حافظ - شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

كشيد و بيفگند گور آن زمان بيامد برش چون هژبر دمان‏

ز پيكان تير آتشى برفروخت بدو خاور و خاشاك و هيزم بسوخت‏

بران آتش تيز بريانش كرد ازان پس كه بى‏پوست و بى‏جانش كرد

بخورد و بينداخت زو استخوان همين بود ديگ و همين بود خوان‏

لگام از سر رخش برداشت خوار چرا ديد و بگذاشت در مرغزار

بر نيستان بستر خواب ساخت در بيم را جاى ايمن شناخت‏

دران نيستان بيشه شير بود كه پيلى نيارست ازو نى درود

چو يك پاس بگذشت درّنده شير بسوى كنام خود آمد دلير

دیوان حافظ - آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

بر نى يكى پيل را خفته ديد بر او يكى اسپ آشفته ديد

نخست اسپ را گفت بايد شكست چو خواهم سوارم خود آيد بدست‏

سوى رخش رخشان بر آمد دمان چو آتش بجوشيد رخش آن زمان‏

دو دست اندر آورد و زد بر سرش همان تيز دندان به پشت اندرش‏

همى زد بران خاك تا پاره كرد ددى را بران چاره بيچاره كرد

چو بيدار شد رستم تيز چنگ جهان ديد بر شير تاريك و تنگ‏

چنين گفت با رخش كاى هوشيار كه گفتت كه با شير كن كارزار

دیوان حافظ - ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

اگر تو شدى كشته در چنگ اوى من اين گرز و اين مغفر جنگجوى‏

چگونه كشيدى بمازندران كمند كيانى و گرز گران‏

چرا نامدى نزد من با خروش خروش توم چون رسيدى بگوش‏

سرم گر ز خواب خوش آگه شدى ترا جنگ با شير كوته شدى‏

چو خورشيد بر زد سر از تيره كوه تهمتن ز خواب خوش آمد ستوه‏

تن رخش بسترد و زين بر نهاد ز يزدان نيكى دهش كرد ياد

خوان دوم شاهنامه – يافتن رستم چشمه آب

خوان سوم شاهنامه – جنگ رستم با اژدها

دیوان حافظ - گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

خوان چهارم شاهنامه – كشتن زنى جادو را

خوان پنجم شاهنامه – گرفتار شدن اولاد به دست رستم

خوان ششم شاهنامه – جنگ رستم و ارژنگ ديو

خوان هفتم شاهنامه – كشتن رستم ديو سپيد را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, جنگ رخش با شيرى, خوان اول شاهنامه, خوان نخست, خوان نخست جنگ رخش با شيرى, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, هفت خوان رستم

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

نیست از خاک گرانسنگ به دل قارون را
بر دل از رهگذر جسم غباری که مراست
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن شاه يمن جندل را

شاهنامه فردوسی – راى زدن سام با موبدان بر كار زال

شاهنامه فردوسی – آمدن زال با نامه سام نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – رفتن پسران فريدون نزد شاه يمن

شاهنامه فردوسی – گريختن افراسياب از رزمگاه‏‏‏

شاهنامه فردوسی – رفتن سام به جنگ مهراب

شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گوشور

(وَ) (ص.) فرمانبر، مطیع.

گوشی

(اِ.)
۱- گیرنده تلفن که به وسیله آن صدای طرف مکالمه شنیده می‌شود.
۲- وسیله‌ای برای پوشاندن گوش برای سرما و گرما.
۳- اسبابی برای گوش دادن به صداهای درون بدن جاندار مثل قلب و ریه.
۴- سمعک.
۵- نوعی بیماری در سرانگشتان ...

گول

۱ - (ص.)ابله، نادان.
۲- (اِ.) مکر، فریب.
۳- دلق.

گول

(اِ.)۱ - حوض. استخر، تالاب.
۲- دریاچه.

گون

(گَ وَ) (اِ.) نوعی گیاه خاردار که دارای ساقه‌های ستبر و شاخه‌های بلند می‌باشد. بیشتر در نقاط کوهستانی می‌روید و گل‌های آن سفید یا زرد رنگ می‌باشد.

گون

[ په. ]
۱- (اِ.) گونه، رنگ.
۲- (پس.) به صورت پسوند در ترکیبات آید به معنی شکل و رنگ: آبگون، آسمان گون، بنفشه گون.

گوناب

(اِمر.) سرخی ای که زنان برای زیبایی به چهره خود مالند، گلگونه، سرخاب، غازه.

گوناگون

(ص مر.) رنگارنگ، مختلف.

گونه

(نِ) [ په. ] (اِ.)
۱- رنگ، نوع.
۲- رخ، سیما.
۳- قسمت گوشتی زیر چشم‌ها و ک نار بینی و دهان، لُپ.
۴- همانند چیزی مانند: پیامبر - گونه.

گونی

[ هند. ] (اِ.)۱ - پارچه خشنی که ریسمانش ا ز لیف کنف و غیره تابیده شود و از آن کیسه بافند.
۲- کیسه‌ای از پارچه خشن که برای حمل بار سازند.

گونیا

(اِ.) ابزاری است به شکل مثلث از جنس فلز، پلاستیک یا چوب برای رسم زاویه قائمه یا آزمودن آن.

گوه

(گُ وِ) (اِ.) تکه چوبی که هنگام شکافتن کُنده آن را در شکاف ایجاد شده می‌گذارند که دو نیم کردن آن آسان تر شود.

گوهر

(گُ هَ) [ په. ] (اِ.)
۱- از سنگ‌های قیمتی.
۲- اصل، نژاد.
۳- ذات، سرشت.

گوهربار

(~.)(ص فا.)۱ - نثار کننده گوهر، گوهرافشان.
۲- (کن.) جوانمرد.
۳- ریزنده قطرات (ابر).

گوهردار

(~.) (ص فا.) شمشیر آب داده و جوهردار.

گوهری

(~.) (ص نسب.)
۱- گوهرفروش، زرگر.
۲- ذاتی، سرشتی.
۳- اصیل، پاک نژاد.

گوهرین

(~.) (ص نسب.) منسوب به گوهر.
۱- دارای گوهر.
۲- مزین به جواهر.

گوچاه

(گَ یا گُ) (اِمر.) گودالی که چندان عمیق نباشد و ته آن را بتوان دید، حفره.

گوژ

(اِ. ص.) خمیده، منحنی.

گوژ

(اِ.) زنبور (عسل)، نحل.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.