شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

زادن منوچهر از مادرش‏‏‏

      

          يكى پور زاد آن هنرمند ماه            چگونه سزاوار تخت و كلاه‏

         چو از مادر مهربان شد جدا            سبك تاختندش بنزد نيا

         بدو گفت موبد كه اى تاجور            يكى شاد كن دل بايرج نگر

         جهان بخش را لب پر از خنده شد            تو گفتى مگر ايرجش زنده شد

         نهاد آن گرانمايه را بر كنار            نيايش همى كرد با كردگار

         همى گفت كين روز فرخنده باد            دل بد سگالان ما كنده باد

         همان كز جهان آفرين كرد ياد            ببخشود و ديده بدو باز داد

  شاهنامه فردوسی - آراستن كاوس گيتى را‏

         فريدون چو روشن جهان را بديد            بچهر نو آمد سبك بنگريد

         چنين گفت كز پاك مام و پدر            يكى شاخ شايسته آمد ببر

         مى روشن آمد ز پر مايه جام            مر آن چهر دارد منوچهر نام‏

         چنان پروريدش كه باد هوا            برو بر گذشتى نبودى روا

         پرستنده كش ببر داشتى            زمين را به پى هيچ نگذاشتى‏

         بپاى اندرش مشك سارا بدى            روان بر سرش چتر ديبا بدى‏

         چنين تا بر آمد برو ساليان            نيامدش ز اختر زمانى زيان‏

         هنرها كه آيد شهانرا بكار            بياموختش نامور شهريار

  دیوان حافظ - یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

         چو چشم و دل پادشا باز شد            سپه نيز با او هم آواز شد

         نيا تخت زرّين و گرز گران            بدو داد و پيروزه تاج سران‏

         سراپرده ديبه هفت رنگ            بدو اندرون خيمه‏هاى پلنگ‏

         چه اسپان تازى بزرّين ستام            چه شمشير هندى بزرّين نيام‏

         چه از جوشن و ترگ و رومى زره            گشادند مر بندها را گره‏

         كمانهاى چاچى و تير خدنگ            سپرهاى چينى و ژوپين جنگ‏

         برين گونه آراسته گنجها            كه بودش بگرد آمده رنجها

         سراسر سزاى منوچهر ديد            دل خويش را زو پر از مهر ديد

  شاهنامه فردوسی - آمدن زال با نامه سام نزد منوچهر

         كليد در گنج آراسته            بگنجور او داد با خواسته‏

         همه پهلوانان لشكرش را            همه نامداران كشورش را

         بفرمود تا پيش او آمدند            همه با دلى كينه‏جو آمدند

         بشاهى برو آفرين خواندند            زبرجد بتاجش بر افشاندند

          چو جشنى بد اين روزگار بزرگ            شده در جهان ميش پيدا ز گرگ‏

         سپهدار چون قارن كاوگان            سپهكش چو شيروى و چون آوگان‏

         چو شد ساخته كار لشكر همه            بر آمد سر شهريار از رمه‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

دیگر ز شاخ سرو سهی بلبل صبور
گلبانگ زد که چشم بد از روی گل به دور
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آبگینه

(نِ) [ په. ] (اِمر.)
۱- شیشه.
۲- پیمانه یا ظرف بلوری.
۳- الماس.
۴- تیغ.
۵- کنایه از: آسمان.

آبی

(ص نسب. اِ.)
۱- یکی از سه رنگ اصلی (زرد، قرمز، آبی).
۲- به، سفرجل.
۳- نوعی انگور.
۴- نوعی زراعت که آبیاری می‌شود، مقابلِ دیمی.

آبی

(ص. اِ.) = آبو: برادر مادر، خال، خالو.

آبیار

(ص مر.) میرآب. تقسیم کننده آب برای مزارع و باغ‌ها.

آتربان

(تُ) [ په. ] (اِمر.) در آیین زردشتی نگهبان آتش مقدس، آسروان.

آترمه

(رَ مِ) (اِ.) نک آدرم.

آتروپین

(تْ رُ) [ فر. ] (اِ.) شبه قلیایی است سمی که از مهرگیاه گرفته می‌شود و در پزشکی و کحالی استعمال می‌گردد.

آتریاد

(تِ) [ روس. ] (اِ.) یک دسته سرباز.

آتش

(تَ یا تِ) [ په. ] (اِ.) شعله و حرارتی که از سوختن اشیاء حاصل شود، آذر، آتیش. ؛آب در ~داشتن یا بودن کنایه از: کم شوق بودن. ؛ ~ کسی تند بودن کنایه از: سخت ...

آتش

پارسی (~ِ) (اِمر.)
۱- تبخال، تاول‌های روی لب.
۲- آتشی که پارسیان در آتشکده می‌افروختند.

آتش

بهار (~ِ بَ) (اِمر.) گل سرخ، لاله.

آتش افروختن

(~. اَ تَ)(مص م.) کنایه از: آشوب و فتنه به پا کردن.

آتش افروز

(~. اَ) (ص فا.)
۱- کسی که در جشن‌ها مردم را سرگرم کرده، آتش روشن می‌کند و شعله آن را در دهان خود فرو می‌برد و بیرون می‌آرد، و از مردم پول می‌گیرد.
۲- فتنه انگیز.
۳- چیزی که با آن آتش ...

آتش افروزی

(~. اَ) (حامص.) کنایه از: ایجاد فتنه و آشوب.

آتش انداز

(~. اَ) (ص فا.)
۱- کسی که کارش روشن کردن کوره آجرپزی و اجاق و تنور نانوایی و تون حمام و مانند آن بود.
۲- در قدیم کسی که به صف دشمن نفت و آتش پرتاب می‌کرد.

آتش باد

(~.) (اِمر.) باد گرم، باد مسموم.

آتش بازی

(~.) (حامص.)
۱- بازی با آتش.
۲- افروختن آلات و ادواتی که با باروت به صورت گوناگون ساخته می‌شود.

آتش بس

(~. بَ) (اِمر.) دستور خودداری از تیراندازی.

آتش زنه

(~. زَ نِ) (اِمر.) سنگ چخماق.

آتش نشان

(~. نِ) (ص فا. اِمر.)
۱- مأموری که وظیفه او خاموش کردن حریق است.
۲- دستگاهی شامل مواد شیمیایی برای خاموش کردن حریق.


دیدگاهتان را بنویسید