شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

زادن منوچهر از مادرش‏‏‏

      

          يكى پور زاد آن هنرمند ماه            چگونه سزاوار تخت و كلاه‏

         چو از مادر مهربان شد جدا            سبك تاختندش بنزد نيا

         بدو گفت موبد كه اى تاجور            يكى شاد كن دل بايرج نگر

         جهان بخش را لب پر از خنده شد            تو گفتى مگر ايرجش زنده شد

         نهاد آن گرانمايه را بر كنار            نيايش همى كرد با كردگار

         همى گفت كين روز فرخنده باد            دل بد سگالان ما كنده باد

         همان كز جهان آفرين كرد ياد            ببخشود و ديده بدو باز داد

  شاهنامه فردوسی - آراستن كاوس گيتى را‏

         فريدون چو روشن جهان را بديد            بچهر نو آمد سبك بنگريد

         چنين گفت كز پاك مام و پدر            يكى شاخ شايسته آمد ببر

         مى روشن آمد ز پر مايه جام            مر آن چهر دارد منوچهر نام‏

         چنان پروريدش كه باد هوا            برو بر گذشتى نبودى روا

         پرستنده كش ببر داشتى            زمين را به پى هيچ نگذاشتى‏

         بپاى اندرش مشك سارا بدى            روان بر سرش چتر ديبا بدى‏

         چنين تا بر آمد برو ساليان            نيامدش ز اختر زمانى زيان‏

         هنرها كه آيد شهانرا بكار            بياموختش نامور شهريار

  شاهنامه فردوسی - خواليگرى كردن ابليس

         چو چشم و دل پادشا باز شد            سپه نيز با او هم آواز شد

         نيا تخت زرّين و گرز گران            بدو داد و پيروزه تاج سران‏

         سراپرده ديبه هفت رنگ            بدو اندرون خيمه‏هاى پلنگ‏

         چه اسپان تازى بزرّين ستام            چه شمشير هندى بزرّين نيام‏

         چه از جوشن و ترگ و رومى زره            گشادند مر بندها را گره‏

         كمانهاى چاچى و تير خدنگ            سپرهاى چينى و ژوپين جنگ‏

         برين گونه آراسته گنجها            كه بودش بگرد آمده رنجها

         سراسر سزاى منوچهر ديد            دل خويش را زو پر از مهر ديد

  دیوان حافظ - مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

         كليد در گنج آراسته            بگنجور او داد با خواسته‏

         همه پهلوانان لشكرش را            همه نامداران كشورش را

         بفرمود تا پيش او آمدند            همه با دلى كينه‏جو آمدند

         بشاهى برو آفرين خواندند            زبرجد بتاجش بر افشاندند

          چو جشنى بد اين روزگار بزرگ            شده در جهان ميش پيدا ز گرگ‏

         سپهدار چون قارن كاوگان            سپهكش چو شيروى و چون آوگان‏

         چو شد ساخته كار لشكر همه            بر آمد سر شهريار از رمه‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

اگر به باده مشکین دلم کشد شاید
که بوی خیر ز زهد ریا نمی‌آید
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آبشار

(اِ.)
۱- رودی که در مسیر خود از بلندی به پایین فرو ریزد.
۲- سنگ مشبک که بر دهانه ناودان‌ها نصب کنند.
۳- یکی از حرکات حمله‌ای در والیبال و پینگ پنگ و تنیس، پرش و زدن توپ از بالای تور به زمین ...

آبشت

(بِ) (ص.)
۱- نهفته.
۲- جاسوس.

آبشتن

(بِ تَ) (مص م.) نهفتن، پوشیده داشتن.

آبشتگاه

(~.) (اِمر.)
۱- محل پنهان شدن.
۲- مستراح.

آبشخور

(بِ خُ) (اِمر.) = آبشخوار. آبشخورد:
۱- جای خوردن یا برداشتن آب.
۲- ظرف آبخوری.
۳- منزل، مقام.
۴- بهره، قسمت.
۵- سرنوشت.

آبشش

(شُ) (اِمر.) دستگاه تنفسی جانوران آبزی.

آبشن

(شَ) (اِ.) نک آویشن.

آبشنگ

(شَ) (اِمر.) نک آبزن.

آبشی

(اِمر.) فاضلاب، چاهک.

آبغوره

(رِ) (اِمر.) آبی که از غوره انگور گیرند. ؛ ~گرفتن کنایه از: گریه کردن.

آبفت

(بَ) (اِمر.) نک آبافت.

آبله

(لَ یا بِ لِ) (اِ.)
۱- تاول، ورم پوست در اثر سوختگی یا زخم.
۲- مرضی که بیشتر در بین کودکان شایع است، از علائم آن تب شدید، دردِ ستون فقرات و تاول‌های روی پوست است. ؛ ~ افرنگ: سیفلیس.

آبله مرغان

(~. مُ) (اِمر.) مرضی است شایع میان انسان و طیور.

آبله کوبی

(~.) (حامص.) تزریق مایه آبله.

آبلوج

(اِ.) قند سفید، نبات.

آبنوس

[ په. ] (اِ)درختی است با چوبِ بسیار سخت، سیاه رنگ و گران بها.

آبه

(بِ) (اِ.) مایعی غلیظ که با جنین از شکم مادر خارج می‌شود.

آبو

(اِ. ص.) برادر مادر، دایی.

آبو

(اِ.) = آبی: نیلوفر آبی.

آبوند

(وَ) (اِمر.) ظرف آب، آوند.


دیدگاهتان را بنویسید