رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(کَ بُ یا بَ) (ص.) نادان، احمق.
(کَ) (اِمر.) = کاه تاب:
۱- کاه دود.
۲- ادویه جوشانیده که گرماگرم به جهت تخفیف درد بر عضو ورم کرده و از جای برآمده بندند.
(کِ تَ) (اِ.) خردتر، خردسال تر.
(کَ هَ) (ص.) اسبی که رنگش سرخ مایل به سیاهی باشد.
(کَ رُ) (اِ.) یک نوع صمغ درختی به رنگ‌های زرد، سرخ و سفید که مانند سنگ سفت می‌شود. در اثر مالش خاصیّت الکتریسته پیدا می‌کند.
(~. رَ) (ص مر.) هر چیز زردرنگ مانند کهربا.
(کَ رَ یا رِ) (اِ.) بزغاله شیر مست.
(کُ) (اِمر.) مخفف کوهسار.
(کَ سَ لِ) (ص.) نادان، احمق.
(کُ هَ تَ یا تِ) (اِ.) = کهسته: کوزه پر آب.
(کَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- غار. ج. کهوف.
۲- پناه، ملجا.
۳- مهتر، قوم.
(کَ) [ ع. ] (ص.) مسن، سالخورده.
(کُ هَ) [ په. ] (ص.) کهنه، قدیمی.
(~.) (ص مر.) سالخورده.
(~.) (اِ.) منزل، خانه، بارگاه.
(کَ هَ نَ یا نِ) [ ع. کهنه ] (اِ.) ج. کاهن.
(کُ نِ) (ص.) قدیمی، فرسوده.
(~. رِ) (اِمر.) کنایه از: جهان.
(~.) (ص فا.) آزموده، هشیار.
(کَ هَ) [ معر. ] (اِ.) کاهنی، کهانت.
