رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(کُ گِ رِ) (اِ.) شرفه، دندانه، دندانه‌های بالای دیوارها و بلندی‌های هرچیزی.
(کُ گْ یا گِ رِ) [ فر. ] (اِ.)
۱- مجلسی متشکل از نمایندگان چند دولت یا عده‌ای دانشمند برای بحث و گفتگو، همایش (فره).
۲- مجلس قانون گذاری ایالات متحده امریکا.
(~.) (ص مر.) دندانه دار.
(کُ) [ فر. ] (اِ.) نوعی مشروب الکلی گران قیمت.
(کُ یَ) [ ع. کنیه ] (اِ.) نک کنیه، لقب.
(کِ تِ) (اِ.) نام تجاری ماده‌ای مرکب از پودر خاک سنگ، سیمان سفید و مواد ضد رطوبت و چند ماده دیگر در رنگ‌های مختلف که برای زیباسازی نما با پمپ روی آن پاشید می‌شود.
(کَ) (اِ.) برده زن، خدمتکار زن.
(کَ زَ) (اِمصغ.)
۱- دخترک.
۲- پرستار زن خرد.
۳- دخترک یا زنکی که بَرده باشد.
(کَ) [ معر. ] (اِ.) معبد یهود.
(کَ سَ یا سِ) [ معر. کنیسه ] (اِ.) پرستشگاه یهودان.
(کَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- پوشش، پرده.
۲- سپر.
۳- مستراح.
(کُ یَ یا یِ) [ ع. کنیت ] (اِ.) لقب، بَرنام.
(کَ) (اِ.) مخفف کاه.
(کُ) (اِمصغ.) مخفف کوه.
(~.)
۱- (موصول) کلمه‌ای که دو قسمت جمله را به یکدیگر پیوند می‌دهد.
۲- (ادات استفهام) چه کسی ¿ کی ¿
(کِ) (ص.) کوچک، خرد.
(کَ) (ص.) خجل، شرمنده.
(کِ نَ) [ ع. کهانه ] (اِمص.) فالگویی، ستاره شناسی.
(کَ بَ یا بُ) (اِمر.) خزانه دار، صراف.
(کُ بُ) (ص.) زاهد، گوشه نشین، عابد.
