رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(کُ) (ص.) کاوش کننده، جستجوکننده.
(کَ نَ) (اِ.) جوهر، جوهر شمشیر.
(کُ) (ص.)
۱- مقابلِ تیز و تند.
۲- کودن و نادان.
۳- دلیر و پهلوان.
(~.) (اِ.) کنده و چوب ستبری که بر پای اسیران و مجرمان می‌بستند.
(کَ) (اِ.) جراحت، ریش.
(~.) [ معر. ] = کنت:
۱- (پس.) محل و موضع و قریه و شهر و آن به صورت پسوند در اسامی امکنه ماوراءالنهر دیده می‌شود: اوزکند.
۲- (ص مف.) در ترکیبات به معنی «کنده» آید.
(~.) (اِ.) گریز.
و کوب (کَ دُ) (اِمص.) اضطراب، تشویش، آشوب.
(کُ. وَ) (ص.)
۱- حکیم، دانا.
۲- پهلوان.
(کَ یا کُ) (ص.) دانا، حکیم، فیلسوف.
(کُ یَ یا یَ) (اِمر.) مویی که چون کودک زاده شود در بدن او باشد، موی مادرزاد.
(کَ. گَ) (ص.) کنده گر، حکاک.
(کُ. ذِ) (ص مر.) کم هوش، کودن.
(کُ دُ) [ سنس. ] (اِ.) صمغی است خوشبو که از درختی شبیه به مورد گرفته می‌شود. آن را در آتش می‌سوزانند تا بوی خوش آن منتشر شود.
(کَ نْ دَ) (اِ.) شهر.
(کُ نْ دِ) (اِمر.) قلعه کهن، دژ کهن.
(کُ دِ یا کَ دُ) (اِ.) پنبه زده شده که آن را برای ریسیدن گلوله کرده باشند.
(کُ دُ لَ یا لِ) (ص.) گره شده و جمع شده در یک جا.
(کَ مَ) (ص مر.) ویران، بنای خراب شده.
(کَ دَ) [ په. ] (مص م.)
۱- حفر کردن.
۲- جدا کردن.
۳- کشیدن و از بیخ برآوردن.
۴- جدا کردن چیزی که متصل به چیز دیگر است.
