رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(چِ یا چُ) (اِ.)
۱- کفچه دیگ، کفگیر.
۲- انگشت وسطی، بنصر.
(چُ لَ) (اِ.)
۱- طناب ابریشمی.
۲- کلافه (ریسمان ابریشم).
(چَ لَ) [ تر. ] (اِ.)
۱- کاسه چوبین.
۲- دلو برای کشیدن آب.
(چِ لُ یا چِ لِ) (اِ.) دو پارچه چوب که اطفال بدان بازی کنند.
(چِ) (حامص.)
۱- احمقی، بی عقلی.
۲- دیوانگی، سفاهت.
(چَ دَ) (مص ل.)
۱- روان شدن.
۲- رمیدن.
(چَ) [ هند. ] (اِ.) سر قلیان.
(چِ) (اِ.)
۱- صلیب.
۲- کنایه از: زلف معشوق.
۳- نوعی ترکیب در خوشنویسی.
(چِ) [ روس. ] (اِ.) ظرف حلبی بزرگ.
(چِ کِ یا کَ) (عا.)
۱- تکه‌های خرد و باریک که از هیزم شکسته بر جای ماند.
۲- (کن.) دست‌ها و پاهای سخت لاغر.
(~.) (اِ.) جرم، گناه.
(چَ)
۱- (اِ.) رفتار به ناز، خرام.
۲- (عا.) رگ خواب یا نقطه ضعف هر کس.
۳- رمز به کار بردن چیزی یا تسلط یافتن بر کسی.
(~.) (اِ.) معنی، شرح.
(~.) (اِ.) سینه، صدر.
(~.) (اِ.) لاف، تفاخر.
(چُ) (اِ.) جانور، حیوان بارکش.
(چَ)(ص.)
۱- ساخته، آراسته.
۲- اندوخته، فراهم آمده.
(چُ) [ تر. ]
۱- گرز آهنی شش پر.
۲- چوبدستی که نوک آن گره داشته باشد.
(~.)(ص مر.) (عا.) زورگو و مزاحم، قلدر.
(چُ لِ) (ص.) (عا.) پارچه یا لباس ِ چین و چروک دار.
