رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(چِ) [ فا. معر. ] (ص مر.) مرغ یا خروسی که تاج بزرگ زیبا و شعبه شعبه دارد.
(چِ تِ کِّ) (ص مر.) پارچه‌ای که از کناره‌های ماهوت بریده دوزند.
(چِ. مَ) (اِمر.) چوب گنده‌ای که پس در بسته گذارند.
(چِ لُ چَ یا چُ) (اِمر.) (عا.) خبر دروغ، شایعه بی اساس.
(چِ. کِ) (ص مر.) = چهل کلید؛ صفت جامی که درویشان با خود دارند.
(چِ) (اِمر.) = چهله: نک چله.
(چُ) [ تر. ] (ص.) علیل، معلول.
(چَ دَ) (مص م.) نک چلانیدن.
(چَ دَ) (مص م.) فشار دادن، عصاره گرفتن.
(چَ لَ) (اِ.)
۱- سِنج.
۲- شور و غوغا.
(چُ بُ لَ یا لِ)
۱- (اِ.) شتاب، اضطراب.
۲- (ص.) باشتاب، مضطرب.
۳- انعام شاعر.
(چَ لَ) [ تر. ] (اِ.) خواجه، آقا، سرور.
(چَ) (اِ.) نک شلتوک.
(چِ لِ زِ) (اِ.) سوخته شده گوشت و نظایر آن.
(چَ سَ یا س) (ص.) خرد، کوچک ؛ مق. بزرگ.
(چَ) = چلقوز:
۱- (اِ.) فضله مرغ خانگی، کبوتر و مانند آن‌ها.
۲- (عا.) برای توهین و تحقیر به افراد گفته می‌شود.
(چَ زِ) (اِ.) بار درخت صنوبر.
(چُ لُ) (ص.) (عا.) دست و پا چلفتی: بی عرضه، نالایق، بی دست و پا.
(چَ لَ)
۱- همیشک.
۲- توت فرنگی.
(چَ لَ یا چِ لِ) (اِ.) = چلیم:
۱- سر قلیان گلی که تنباکو در آن گذاشته آتش بر آن نهند؛ حقه قلیان.
۲- (در افغانستان) قلیان.
۳- نوعی از مخدرات از قبیل بنگ و چرس.
