رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(چُ) (حامص.) چابکی، چالاکی.
(چَ سَ)
۱- (ص.) کل، کچل.
۲- (اِ.) داغ پیشانی که بر اثر کثرت سجده یا به علتی دیگر حاصل گردد.
(چُ سَ) (اِ.) کفش چرمی سبک با کف یک لا.
(چُ سَ) (ص نسب.) بسیار کوچک و حقیر و ناقابل.
(چُ) (حامص.) (عا.) لاف و گزاف بیهوده.
(چُ. مَ دَ) (مص ل.) به طور احمقانه‌ای به خود بالیدن.
(چِ یا چَ نَ دِ یا دَ) (ص فا.) کسی که مزه چیزی را به دیگری بچشاند.
(چِ یا چَ دَ) (مص م.) کمی از خوردنی در دهان دیگری گذاشتن تا طعم و مزه آن را دریابد.
(چِ) (اِ.) یکی از حواس پنجگانه که با آن مزه چیزها را دریابند و آلت آن زبان است.
(چَ یاچِ تِ) (اِمر.)
۱- چاشت.
۲- طعمه.
(~. خُ) (ص فا.)
۱- کسی که مزه چیزی را چشیده باشد و همیشه آرزومند آن باشد.
۲- رشوه خوار.
(چَ یا چِ) [ په. ] (اِ.)
۱- عضو بینایی در انسان و حیوان، دیده.
۲- نگاه، نظر.
۳- (عا.) معمولاً هنگام قبول کاری یا خواهش شخصی بر زبان می‌آورند.
(~.) (اِمر.) نگاه غضب آلود از گوشه چشم.
(~.) (اِ.) نک چشم آغیل.
(~.) (اِ.) تعویذی که برای دفع چشم زخم درست کنند.
(~. اَ) (اِمر.) دورنما، منظره.
(~. بُ بُ) (ص نسب. اِمر.) قسمی لوبیا که در خورش ریزند.
(~. بَ) (اِمر.) آن چه که روی چشم بندند تا جایی را نبیند.
(~. بَ دَ) (اِمر.) بازی ای است کودکان را که در آن چشم یکی را بندند و دیگران پنهان شوند سپس چشم او را گشایند تا دیگران را پیدا کند، هر کدام را که پیدا کند بر او سوار شود ...
(~. بَ) (حامص.) افسونگری، ساحری.
