رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(اِ.) کیسه، کیسه پول.
(ص.)
۱- مظفر، چیره.
۲- مبارک، خجسته.
(زِ) (اِ.)
۱- فیروزه.
۲- به رنگ فیروزه.
(~.) (ص مر.) به رنگ فیروزه.
(حامص.)
۱- ظفر، فتح.
۲- کامیابی، چیره گی.
(پَ یا پِ رَ) (حامص.) پس روی، متابعت.
(~. کَ دَ) (مص ل.) اقتدا کردن، متابعت کردن.
(اِمر.) (عا.) پیر، فرتوت.
(چَ) (حامص.) عارضه‌ای که در نتیجه کار زیاد یا پیری در چشم ظاهر می‌گردد.
(رِ) [ فر. ] (اِ.) نام تجارتی برخی ظرف‌های شیشه‌ای پایدار در برابر گرما و مواد شیمیایی، شیشه نسوز.
(حامص.) سالخوردگی، کهنسالی.
(زُ) (اِ.)
۱- گیاه باتلاقی.
۲- پوشال یا هر چیزی که با آن لای پالان را پر می‌کنند. ؛ ~لای پالان گذاشتن با تعریف و تمجید کسی را فریب دادن.
(~.) (ص نسب.) سست، بی دوام.
(پِ زِ یا زَ) (اِ.) = پیزی:
۱- شکم.
۲- (عا.) مقعد، مخرج.
(اِ.) انتهای روده راست که به مقعد می‌رسد. ؛ ~ کاری را نداشتن جرئت یا عرضه انجام دادن کاری را نداشتن.
(گُ) (ص مر.) تنبل، کاهل، راحت طلب.
۱ - (اِ.) نوعی بیماری پوستی که بر روی پوست لکه‌های سفید پیدا می‌شود.
۲- (ص.) ابرص، پیسه.
(یِ) [ فر. ] (اِ.) نمایشنامه.
[ فر. ] (اِ.) می‌دانی برای ورزش، رقص و غیره.
(اِ.) = پیس: شخص مبتلا به برص، ابرص، پیس.
