رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(ص.) هر چیز تو خالی، میان تهی.
(پُ کِ) [ انگ. ] (اِ.) نوعی قمار با ورق.
(کِ) (اِ.)
۱- غلاف فشنگ بی سرب و باروت، فشنگ که ماده سوزنده ندارد.
۲- پوک.
۳- زغال پوک.
(اِمص.)۱ - رفتن به شتاب.
۲- در ترکیب با بعضی واژه‌ها، معنای پوینده می‌دهد: راه پوی.
(ص فا.) نک پویان.
(ص فا.)
۱- روان.
۲- دوان.
(یِ) (اِ.) حرکت و فعالیت پی گیر در جستجوی چیزی.
(یَ دِ) (ص فا.)
۱- رونده.
۲- دونده.
۳- جست وجو کننده.
۴- چارپا، ستور.
(یِ) (اِمص.) نک پوییدن.
(دَ) (مص ل.) دویدن، به شتاب رفتن.
(پُ) (اِ.) خم. خمچه.
(پَ لُ) (اِ.)
۱- تریدی که از نان خشک و روغن و دوشاب سازند.
۲- اشکنه‌ای که از روغن و پیاز با روغن بریان کرده و آب و نان خشک سازند.
(پَ پِ) ( اِ.) (عا.) ساده لوح، گول.
(پِ پِ. کَ دَ) (مص ل.) نجوی ' کردن، درگوشی صحبت کردن.
(پِ چِ) ( اِ.) طبیب، پزشک.
(پُ چُ) ( اِ.) پشکل گوسفند و بز و مانند آن.
(پِ چَ) (ص.)
۱- شلخته.
۲- کثیف، پلید. بچل، چپل و پچول نیز گویند.
(پِ پِ چِ) (اِصت.) سخنی که بر سر زبان‌ها بیفتد و مردم آن را به طور درگوشی به یکدیگر بگویند.
(پِ کَ) ( اِ.)
۱- خانه‌ای که از همه سوی در و پنجره دارد.
۲- گرگ، ذئب.
(پَ)(اِ.)
۱- چرک، پلیدی.
۲- کهنه، مندرس.
