رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(پَ ژَ) (مص ل.) گریستن، گریه کردن.
(پَ رَ) (اِمصغ.)
۱- پر کوچک.
۲- چیزی مانند تاج.
۳- پلک.
(~.) (اِ.) ستاره سهیل.
(پِ) (اِ.)
۱- بوی پیه گندیده.
۲- بوی ظرف چرب ناپاک شسته و مانند آن.
(پُ) (ص مر.) فعال، پرتلاش.
(پَ) (اِ.)
۱- تلاش کردن و درهم آویختن.
۲- طلوع آفتاب.
(پَ) (اِ.) خاک اره، بُراده.
(پَ وِ) (اِ.) پیرایش درخت، بریدن شاخه‌های زیادی درخت.
(پَ کَ) (اِمص.) منتظر بودن، چشم به راه داشتن.
(پَ کَ) (ص.)بی کار و ناچیز و از کار - افتاده.
(پَ. کَ دِ) (ص.)
۱- درمانده و عاجز.
۲- متفرق، پراکنده.
(پَ) (اِ.)
۱- ابزاری برای کشیدن اشکال هندسی.
۲- فلک.
۳- بخت و اقبال.
(پَ لَ) (اِ.)
۱- وصله، پینه.
۲- پاره‌ای از هر چیز.
(پَ گَ) (اِ.) طوق، طوقی زرین که پادشاهان بر گردن می‌کرده‌اند و گاه بر گردن اسب می‌انداختند.
(پُ رُ) [ فر. ] (اِ.) برنامه.
(پَ. گِ. کَ دَ) (مص ل.) کنایه از: فرود آمدن.
(پَ گَ) (ق.)=پرگس: هرگز، مبادا، دور باد.
(پَ. گُ تَ دَ) (مص ل.)
۱- بال گشودن، پرگشادن.
۲- فروتنی کردن.
(پَ گَ نَ یا نِ) (اِ.) زمینی را گویند که از آن مال و خراج بستانند.
(پَ) (اِ.) عمارت عالی.
