رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(اِفا.) = پای آگیشنده:
۱- آن که به پای آویزد یا پیچد، پای پیچ، پای آهنج.
۲- مرگ که پای پیچ هر کس شود، مرگ محتوم.
(ص فا.) رقاص.
(حامص.) رقص، پایکوبی.
(اِفا.) = پای بافنده: جولاهه، بافنده.
(بَ. وَ دَ) (مص ل.) پایکوبی، رقص.
(بَ تَ) (مص ل.) فرار کردن، گریختن.
(خَ) (ص مف.) لگدکوب.
(ش ِ) ( اِ.)زمین پر از گل و لای که به سبب تردد مردم و حیوانات خشک و سخت شده باشد.
(تَ) (اِمص.) ایستادگی.
(اِمر.) کفش کن، درگاه.
(مُ) (اِمر.) نک پارنج.
(دَ) (مص ل.) گریختن، سرتافتن.
(کِ دَ) (مص ل.) از پا درآوردن.
(ص فا.) نک پاکوب.
(حامص.) = پاکوبی:
۱- عمل کوفتن پای بر چیزی.
۲- (کن.) رقص.
(ص فا.)
۱- پاینده، پایدار.
۲- محکم.
۳- گیاهی که بیش از یک یا دو سال باقی بماند.
(اِمر.)
۱- ته آب.
۲- بخش کم عمق آب.
۳- گرداب.
۴- راه و پله‌ای که از آن بتوان به ته چاه یا قنات رفت.
۵- گذرگاه.
۶- مقاومت و ایستادگی.
۷- کنایه از: موقعیتی که خطر تقریباً رفع شده باشد.
۸- گدار.
(اِمر.) سال گذشته.
( اِ.)
۱- آخر هر چیز.
۲- نهایت، انتها.
(مِ) (اِمر.) رساله‌ای که در پایان دوره تحصیلی می‌نویسند؛ تز.
