رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(وَ دَ نِ) (اِ.) نورد؛ چوب استوانه شکلی که خمیر را با آن پهن می‌کنند.
(وَ) (اِ.) نک. وردک.
(وَ دَ) (اِ.) جهاز عروس، آنچه عروس با خود به خانه داماد می‌برد.
(وَ)
۱- (اِ.) پیشه، شغل.
۲- کِشت و زرع.
(وَ) [ په. ] (اِ. ص.) گاو نر.
(وَ زِ)
۱- (اِمص.) تمرین، کار پیاپی و مرتب.
۲- (اِ.) انجام حرکات بدنی خاص برای تقویت عضلات.
(وَ رَ) (اِ.) آتش، نار.
(وَ زَ دِ یا دَ) (اِفا.)
۱- کارکننده.
۲- مهارت کننده.
۳- حاصل کننده.
۴- کوشنده.
۵- زراعت کننده.
(وَ زَ)(اِ.)۱ - کار کردن.
۲- مهارت.
۳- حصول.
۴- کوشش.
۵- زراعت.
۶- صنعت، حرفه.
(وَ) (ص فا.) برزگر، کشاورز.
(وَ گَ) (ص فا.) برزگر.
(وَ) (ص نسب.)
۱- برزگر، کشاورز.
۲- کارگر، مزدور.
(وَ دَ) (مص ل.)
۱- ورزش کردن، تمرین کردن.
۲- به کار بردن.
۳- به دست آوردن.
(وَ دِ) (ص مف.)
۱- کارآزموده، با تجربه.
۲- نیرومند.
(وَ دِ یا دَ) (اِمص.) تجربه داشتن.
(و ر) (اِ.)
۱- طنابی که از خوشه‌های خشکیده برنج باشد.
۲- ریسمانی که از موی گاو بافته می‌شود و شاخه‌های برسم را با آن به هم می‌پیوندند (و آن از لوازم آتشگاه است).
(وَ)(اِ.)مهار شُتر، چوبی که در بینی شتر کنند.
(وَ. دَ) (مص م.) لیسیدن.
(وِ) [ روس. ] (اِ.) ابزاری برای حروف - چینی دستی که عرض آن بر حسب طول سطر کم و زیاد می‌شد.
(وَ) (ص.)
۱- جوان زیبا و آراسته.
۲- زیرک، هوشیار.
