رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(وَ بَ) (ق.) آن طرف، آن سو.
(وَ. اَ) (اِ.)
۱- اندازه (جامه و غیره).
۲- نقشه، مسوده.
(وَ اَ) (اِمص.) بازدید، تخمین.
(~. کَ دَ) (مص م.) (عا.)
۱- اندازه چیزی را به نظر تعیین کردن.
۲- چیزی یا کسی رابه دقت نگریستن.
(وَ) (ص.) برهنه، عریان.
(وَ) (اِ.)
۱- آفتاب پرست.
۲- نیلوفر.
(وَ) (اِ.) بلدرچین.
(وَ رَ ثِ) [ ع. ورثه ] (اِ.) جِ وارث.
(وَ) [ په. ] (اِ.) ارزش، ارج.
(وَ وَ) [ په. ] (ص.) ارجمند، گران قدر.
(وَ جَ) دست به ورجلا گذاشتن: (مص ل.) (عا.) داد و فریاد راه انداختن، جار و جنجال ایجاد کردن.
(وَ مَ) [ په ]
۱- (ص.) ارجمند.
۲- (اِ.) دارنده فره ایزدی.
(وَ جِ. جِ. کَ دَ) (مص ل.) (عا.) جست و خیز کردن، جُنب و جوش کردن.
(وَ رَ) (ص.) وَرَخچ ؛
۱- چرکین، پلید.
۲- زبون.
(و) [ ع. ] (اِ.)
۱- ذکر، دعا.
۲- جزیی از قرآن که انسان هر روز و هر شب بخواند. ج. اوراد.
(وَ) [ ع. ] (اِ.) گل، گل سرخ.
و ورمال (وَ رُ وَ) (ص فا.) (عا.) = وردارنده و ورمالنده: کسی که پول یا مال اشخاص را بالا می‌کشد، مال مردم خور.
(وَ. تَ) (مص م.)
۱- برداشتن.
۲- تحمل کردن.
۳- فرو بردن چیزی در مقعد یا فرج.
(وِ) (اِ.) زگیل.
(وَ دَ) (ص.) (عا.) کمک، دستیار.
