رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(خا) (حامص.) بازخواست، اعتراض.
(خُ دَ) (مص ل.)
۱- یکّه خوردن، دچار شوک شدن.
۲- بی رونق شدن.
(خُ دِ)
۱- (ص مف.) شکست خورده، از رونق افتاده.
۲- مأیوس، دل سرد.
(خُ دِ) (حامص.)
۱- از رواج و رونق افتادن.
۲- رد شدن.
۳- سرخوردگی، یأس.
[ تر. ] (اِ.) اسب پالانی.
(دَ) (مص م.) از هم جدا کردن.
(دِ) (ص مف.) از هم جدا کرده.
(دَ) (مص ل.) (عا.) از جوش افتادن (پلو یا کته) در روی بار و در نتیجه قد نکشیدن و پختن نشاسته آن.
(دَ) (مص م.)
۱- پس دادن.
۲- جدا شدن.
۳- سُست شدن، شُل شدن.
(ص.) ناگزیر به انجام کاری یا پذیرش چیزی.
(کَ دَ) (مص م.)
۱- تحریک کردن، برانگیختن.
۲- مجبور کردن.
(رَ) (اِ.) بادرنگ، بالنگ.
(تَ) (مص م.) گماشتن، وادار کردن.
(نِ تَ) (مص م.) بازشناختن، تشخیص دادن.
(دَ) (اِ.) بادربا، نانخورش، جایی که در آن نانخورش فراوان است.
(دَ) (اِ.) (عا.) انکار پس از اقرار، دبه.
(دِ) (دِ یا دَ)
۱- (اِ.) اصل، بنا، شالوده.
۲- (پس.) به صورت پسوند آید به معنی فوق: خانواده، کواده.
[ ع. ] (اِ.)
۱- رودبار، رود.
۲- دَرّه.
۳- صحرا، بیابان.
(مَ) [ ع. ] (اِمر.) جایی که به حضرت موسی وحی رسید.
(اِ) بادیان، رازیانه.
