شاهنامه فردوسی – راى زدن سام با موبدان بر كار زال

راى زدن سام با موبدان بر كار زال

      

چو برخاست از خواب با موبدان            يكى انجمن كرد با بخردان‏

         گشاد آن سخن بر ستاره شمر            كه فرجام اين بر چه باشد گذر

         دو گوهر چو آب و چو آتش بهم            بر آميخته باشد از بن ستم‏

         همانا كه باشد بروز شمار            فريدون و ضحاك را كارزار

         از اختر بجوئيد و پاسخ دهيد            همه كار و كردار فرخ نهيد

         ستاره شناسان بروز دراز            همى ز آسمان باز جستند راز

         بديدند و با خنده پيش آمدند            كه دو دشمن از بخت خويش آمدند

  شاهنامه فردوسی - گرفتن رستم رخش را

         بسام نريمان ستاره شمر            چنين گفت كاى گرد زرّين كمر

         ترا مژده از دخت مهراب و زال            كه باشند هر دو بشادى همال‏

         ازين دو هنرمند پيلى ژيان            بيايد ببندد بمردى ميان‏

         جهان زير پاى اندر آرد بتيغ            نهد تخت شاه از بر پشت ميغ‏

         ببرّد پى بد سگالان ز خاك            بروى زمين بر نماند مغاك‏

         نه سگسار ماند نه مازندران            زمين را بشويد بگرز گران‏

         بخواب اندر آرد سر دردمند            ببندد در جنگ و راه گزند

         بدو باشد ايرانيان را اميد            از و پهلوان را خرام و نويد

  دیوان حافظ - شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

         پى باره‏اى كو چماند بجنگ            بمالد برو روى جنگى پلنگ‏

         خنك پادشاهى كه هنگام او            زمانه بشاهى برد نام او

         چو بشنيد گفتار اختر شناس            بخنديد و پذرفت از يشان سپاس‏

         ببخشيدشان بى‏كران زر و سيم            چو آرامش آمد بهنگام بيم‏

         فرستاده زال را پيش خواند            ز هر گونه با او سخنها براند

         بگفتش كه با او بخوبى بگوى            كه اين آرزو را نبد هيچ روى‏

         و ليكن چو پيمان چنين بد نخست            بهانه نشايد به بيداد جست‏

         من اينك بشبگير ازين رزمگاه            سوى شهر ايران گذارم سپاه‏

  دیوان حافظ -  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

         فرستاده را داد چندى درم            بدو گفت خيره مزن هيچ دم‏

         گسى كردش و خود براه ايستاد            سپاه و سپهبد از آن كار شاد

         ببستند از آن گرگساران هزار            پياده بزارى كشيدند خوار

         دو بهره چو از تيره شب در گذشت            خروش سواران بر آمد ز دشت‏

         همان ناله كوس با كرّه ناى            بر آمد ز دهليز پرده سراى‏

         سپهبد سوى شهر ايران كشيد            سپه را بنزد دليران كشيد

         فرستاده آمد دوان سوى زال            ابا بخت پيروز و فرخنده فال‏

         گرفت آفرين زال بر كردگار            بران بخشش گردش روزگار

  دیوان حافظ - ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

         درم داد و دينار درويش را            نوازنده شد مردم خويش را

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

رندی حافظ نه گناهیست صعب
با کرم پادشه عیب پوش
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آتش نشاندن

(~. نِ دَ) (مص م.)
۱- خاموش کردن آتش.
۲- کنایه ا ز: فرو نشاندن خشم و غضب.
۳- خاموش کردن فتنه و آشوب.

آتش نشانی

(~. نِ) (اِ.) اداره و سازمانی که کارش فرونشاندن حریق است.

آتش پاره

(~. رِ) (اِمر.)
۱- پاره آتش، اخگر.
۲- کنایه از: کودک شریر.

آتش پرست

(~. پَ رَ) (اِمر.) پرستنده آتش. کسی که آتش را پرستش کند. زرتشتیان را به دلیل آن که آتش را گرامی و محترم می‌دارند آتش پرست می‌گویند: آذرپرست و آذرکیش هم گفته شده.

آتش گردان

(~. گَ) (اِمر.) ظرف کوچک سیمی که در آن چند تکه زغال افروخته قرار می‌دهند و در هوا می‌چرخانند تا مشتعل گردد؛ آتش چرخان، آتش سرخ کن.

آتش گیره

(~. رِ) (اِمر.) آن چه با آن آتش افروزند (پنبه، خار، هیزم)، آتش افروزنه.

آتش یافتن

(تَ. تَ)(مص ل.)
۱- گرم شدن.
۲- به شوق آمدن، شور و حال یافتن.

آتشبار

(~.) (اِفا.)
۱- ریزنده آتش (شخص یا شی ء).
۲- چخماق.
۳- تفنگ، توپ.
۴- یک واحد از توپخانه شامل چهار گروهان.

آتشبان

(~.) (ص مر.)
۱- نگهبان آتشکده.
۲- مالک دوزخ.

آتشخوار

(~. خا) (اِمر.)
۱- خورنده آتش.
۲- شترمرغ.
۳- کنایه از: آدم.

آتشدان

(~.)(اِمر.)
۱- منقل، اجاق.
۲- تنور.
۳- ظرفی مخصوص در آتشکده که در آن آتش مقدس افروزند.

آتشفشان

(~. فِ) (ص فا. اِمر.)
۱- آن چه آتش فشاند.
۲- کوهی که از دهانه آن مواد سیال سوزان و خاکستر و آتش بیرون آید.

آتشه

(تَ یا تِ ش ِ) (اِمر.) برق، آذرخش.

آتشپا

(~.)(ص مر.) تیزرو، بی قرار و آرام.

آتشک

(تَ شَ)(اِمر.)۱ - آبله فرنگی، سفلیس، کوفت.
۲- کرم شب تاب.

آتشکده

(تَ کَ دِ) (اِمر.) جایی که زردشتیان آتش مقدس را در آن نگه داری کنند، نیایشگاه زرتشتیان، آذرکده، آتشگاه.

آتشگاه

(~.) (اِمر.)
۱- آتشکده.
۲- آتشدان.

آتشی شدن

(تَ. شُ دَ) (عا.) عصبانی شدن.

آتشیزه

(تَ زِ) (اِمر.) کرم شب تاب.

آتشین

(تَ) (ص نسب.) آتشی، از آتش.


دیدگاهتان را بنویسید