شاهنامه فردوسی – راى زدن سام با موبدان بر كار زال

راى زدن سام با موبدان بر كار زال

      

چو برخاست از خواب با موبدان            يكى انجمن كرد با بخردان‏

         گشاد آن سخن بر ستاره شمر            كه فرجام اين بر چه باشد گذر

         دو گوهر چو آب و چو آتش بهم            بر آميخته باشد از بن ستم‏

         همانا كه باشد بروز شمار            فريدون و ضحاك را كارزار

         از اختر بجوئيد و پاسخ دهيد            همه كار و كردار فرخ نهيد

         ستاره شناسان بروز دراز            همى ز آسمان باز جستند راز

         بديدند و با خنده پيش آمدند            كه دو دشمن از بخت خويش آمدند

  دیوان حافظ - روضه خلد برین خلوت درویشان است

         بسام نريمان ستاره شمر            چنين گفت كاى گرد زرّين كمر

         ترا مژده از دخت مهراب و زال            كه باشند هر دو بشادى همال‏

         ازين دو هنرمند پيلى ژيان            بيايد ببندد بمردى ميان‏

         جهان زير پاى اندر آرد بتيغ            نهد تخت شاه از بر پشت ميغ‏

         ببرّد پى بد سگالان ز خاك            بروى زمين بر نماند مغاك‏

         نه سگسار ماند نه مازندران            زمين را بشويد بگرز گران‏

         بخواب اندر آرد سر دردمند            ببندد در جنگ و راه گزند

         بدو باشد ايرانيان را اميد            از و پهلوان را خرام و نويد

  شاهنامه فردوسی -  نامه كاوس به رستم و خواندن او از زابلستان‏‏

         پى باره‏اى كو چماند بجنگ            بمالد برو روى جنگى پلنگ‏

         خنك پادشاهى كه هنگام او            زمانه بشاهى برد نام او

         چو بشنيد گفتار اختر شناس            بخنديد و پذرفت از يشان سپاس‏

         ببخشيدشان بى‏كران زر و سيم            چو آرامش آمد بهنگام بيم‏

         فرستاده زال را پيش خواند            ز هر گونه با او سخنها براند

         بگفتش كه با او بخوبى بگوى            كه اين آرزو را نبد هيچ روى‏

         و ليكن چو پيمان چنين بد نخست            بهانه نشايد به بيداد جست‏

         من اينك بشبگير ازين رزمگاه            سوى شهر ايران گذارم سپاه‏

  شاهنامه فردوسی - اندر زادن فريدون

         فرستاده را داد چندى درم            بدو گفت خيره مزن هيچ دم‏

         گسى كردش و خود براه ايستاد            سپاه و سپهبد از آن كار شاد

         ببستند از آن گرگساران هزار            پياده بزارى كشيدند خوار

         دو بهره چو از تيره شب در گذشت            خروش سواران بر آمد ز دشت‏

         همان ناله كوس با كرّه ناى            بر آمد ز دهليز پرده سراى‏

         سپهبد سوى شهر ايران كشيد            سپه را بنزد دليران كشيد

         فرستاده آمد دوان سوى زال            ابا بخت پيروز و فرخنده فال‏

         گرفت آفرين زال بر كردگار            بران بخشش گردش روزگار

  شاهنامه فردوسی - آمدن رستم به شهر سمنگان‏‏

         درم داد و دينار درويش را            نوازنده شد مردم خويش را

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

کوه غمی که بر دلم از روزگار ماند
نه گل، نه لاله درین خارزار می‌ماند
«صائب تبریزی»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آبگینه

(نِ) [ په. ] (اِمر.)
۱- شیشه.
۲- پیمانه یا ظرف بلوری.
۳- الماس.
۴- تیغ.
۵- کنایه از: آسمان.

آبی

(ص نسب. اِ.)
۱- یکی از سه رنگ اصلی (زرد، قرمز، آبی).
۲- به، سفرجل.
۳- نوعی انگور.
۴- نوعی زراعت که آبیاری می‌شود، مقابلِ دیمی.

آبی

(ص. اِ.) = آبو: برادر مادر، خال، خالو.

آبیار

(ص مر.) میرآب. تقسیم کننده آب برای مزارع و باغ‌ها.

آتربان

(تُ) [ په. ] (اِمر.) در آیین زردشتی نگهبان آتش مقدس، آسروان.

آترمه

(رَ مِ) (اِ.) نک آدرم.

آتروپین

(تْ رُ) [ فر. ] (اِ.) شبه قلیایی است سمی که از مهرگیاه گرفته می‌شود و در پزشکی و کحالی استعمال می‌گردد.

آتریاد

(تِ) [ روس. ] (اِ.) یک دسته سرباز.

آتش

(تَ یا تِ) [ په. ] (اِ.) شعله و حرارتی که از سوختن اشیاء حاصل شود، آذر، آتیش. ؛آب در ~داشتن یا بودن کنایه از: کم شوق بودن. ؛ ~ کسی تند بودن کنایه از: سخت ...

آتش

پارسی (~ِ) (اِمر.)
۱- تبخال، تاول‌های روی لب.
۲- آتشی که پارسیان در آتشکده می‌افروختند.

آتش

بهار (~ِ بَ) (اِمر.) گل سرخ، لاله.

آتش افروختن

(~. اَ تَ)(مص م.) کنایه از: آشوب و فتنه به پا کردن.

آتش افروز

(~. اَ) (ص فا.)
۱- کسی که در جشن‌ها مردم را سرگرم کرده، آتش روشن می‌کند و شعله آن را در دهان خود فرو می‌برد و بیرون می‌آرد، و از مردم پول می‌گیرد.
۲- فتنه انگیز.
۳- چیزی که با آن آتش ...

آتش افروزی

(~. اَ) (حامص.) کنایه از: ایجاد فتنه و آشوب.

آتش انداز

(~. اَ) (ص فا.)
۱- کسی که کارش روشن کردن کوره آجرپزی و اجاق و تنور نانوایی و تون حمام و مانند آن بود.
۲- در قدیم کسی که به صف دشمن نفت و آتش پرتاب می‌کرد.

آتش باد

(~.) (اِمر.) باد گرم، باد مسموم.

آتش بازی

(~.) (حامص.)
۱- بازی با آتش.
۲- افروختن آلات و ادواتی که با باروت به صورت گوناگون ساخته می‌شود.

آتش بس

(~. بَ) (اِمر.) دستور خودداری از تیراندازی.

آتش زنه

(~. زَ نِ) (اِمر.) سنگ چخماق.

آتش نشان

(~. نِ) (ص فا. اِمر.)
۱- مأموری که وظیفه او خاموش کردن حریق است.
۲- دستگاهی شامل مواد شیمیایی برای خاموش کردن حریق.


دیدگاهتان را بنویسید