شاهنامه فردوسی – تاخته كردن شماساس و خزروان به زابلستان

تاخته كردن شماساس و خزروان به زابلستان

و ديگر كه از شهر ارمان شدند            بكينه سوى زابلستان شدند

         شماساس كز پيش جيحون برفت            سوى سيستان روى بنهاد و تفت‏

         خزروان ابا تيغ زن سى هزار            ز تركان بزرگان خنجرگزار

         برفتند بيدار تا هيرمند            ابا تيغ و با گرز و بخت بلند

         ز بهر پدر زال با سوگ و درد            بگوراب اندر همى دخمه كرد

         بشهر اندرون گرد مهراب بود            كه روشن روان بود و بى‏خواب بود

         فرستاده‏اى آمد از نزد اوى            بسوى شماساس بنهاد روى‏

  دیوان حافظ - نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

         بپيش سراپرده آمد فرود            ز مهراب دادش فراوان درود

         كه بيدار دل شاه توران سپاه            بماناد تا جاودان با كلاه‏

         ز ضحاك تازيست ما را نژاد            بدين پادشاهى نيم سخت شاد

         بپيوستگى جان خريدم همى            جز اين نيز چاره نديدم همى‏

         كنون اين سراى و نشست منست            همان زاولستان بدست منست‏

         از ايدر چو دستان بشد سوگوار            ز بهر ستودان سام سوار

         دلم شادمان شد بتيمار اوى            بر آنم كه هرگز نبينمش روى‏

         زمان خواهم از نامور پهلوان            بدان تا فرستم هيونى دوان‏

  دیوان حافظ -  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

         يكى مرد بينا دل و پر شتاب            فرستم بنزديك افراسياب‏

         مگر كز نهان من آگه شود            سخنهاى گوينده كوته شود

         نثارى فرستم چنانچون سزاست            جز اين نيز هرچ از در پادشاست‏

         گر ايدونك گويد بنزد من آى            جز از پيش تختش نباشم بپاى‏

         همه پادشاهى سپارم بدوى            هميشه دلى شاد دارم بدوى‏

         تن پهلوان را نيارم برنج            فرستمش هر گونه آگنده گنج‏

         ازين سو دل پهلوان را ببست            و زان در سوى چاره يازيد دست‏

         نوندى بر افگند نزديك زال            كه پرنده شو باز كن پرّ و بال‏

  دیوان حافظ - اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

         بدستان بگو آنچ ديدى ز كار            بگويش كه از آمدن سر مخار

         كه دو پهلوان آمد ايدر بجنگ            ز تركان سپاهى چو دشتى پلنگ‏

         دو لشكر كشيدند بر هيرمند            بدينارشان پاى كردم ببند

         گر از آمدن دم زنى يك زمان            بر آيد همى كامه بدگمان‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

اگر آلوده شد گوهر به یك ننگ
نشوید آب دریا ازو رنگ
«فخرالدین اسعد گرگانی»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گفتن

(گُ تَ) [ په. ] (مص م.)
۱- صحبت کردن، حرف زدن.
۲- به نظم درآوردن، سرودن.
۳- معتقد بودن.
۴- آواز خواندن.
۵- پنداشتن، تصور کردن.
۶- نامیدن.

گفتگو

(گُ تُ) (حامص.) = گفت و گوی: مباحثه، مجادله، مکالمه.

گل

(گُ) [ په. ] (اِ.)
۱- عضو تولید مثلی و تکثیر گیاهان که از برگ‌های تغییر شکل یافته به وجود آمده‌است. گل ممکن است سلول‌های هر دو جنس نر و ماده را شامل باشد و یا فقط ممکن است سلول‌های یک ...

گل

باقالی (گُ) (ص.) دارای خال‌ها یا لکه‌های رنگی در یک زمینه مشخص.

گل

(~.) [ انگ. ] (اِ.)
۱- دروازه، در بازی‌هایی مانند فوتبال، جایی که باید توپ داخل آن شود تا امتیاز به دست بیاید.
۲- امتیازی که پس از عبور توپ از دروازه یا سبد یک تیم به تیم مقابل تعلق گیرد.

گل

(گِ) [ په. ] (اِ.) خاک آمیخته با آب. ؛ در جایی را ~گرفتن کنایه از: جایی را یک باره تعطیل کردن.

گل

(گَ) (اِ.) (عا.) گردن، گلو.

گل آذین

(گُ) (اِمر.)
۱- آرایش و چگونگی قرار گرفتن گل‌ها بر روی ساقه گیاهان.
۲- نامی از نام‌های زنان.

گل آرایی

(~.) (حامص.) هنر ترکیب و تنظیم گل و متفرعات آن از قبیل برگ و شاخه در گلدان به کمک عناصر و عواملی از قبیل سنگ ریزه و کنده درخت و امثال آن به نحو متناسب.

گل افشان

(گُ. اَ) = گل افشاننده:
۱- (ص فا.) افشاننده گل، گل ریز.
۲- (حامص.) گل افشاندن خاصه در ایام جشن (مانند نوروز).
۳- (اِمر.) نوعی آتشبازی.
۴- مخملک، سرخک و آبله مرغان.

گل انداختن

(~. اَ تَ) (مص ل.)(عا.)
۱- سرخ شدن، برافروخته شدن.
۲- گرم شدن (گفتگو).
۳- نقش انداختن.

گل اندود کردن

(گِ. اَ. کَ دَ) (مص م.) مالیدن گل بر بام و غیره.

گل بیز

(گُ) (ص فا.)
۱- گل افشان، گلریز.
۲- معطر، خوشبو.

گل خواندن

(~. خا دَ) (مص ل.) در اصطلاح قماربازان همه نقد خود را یکباره بر داو نهادن، در این موقع کلمه «گل» را بر زبان رانند.

گل خوچه

(~. چَ یا چِ) (اِ.) نک غلغلج، غلغلک.

گل ریزان

(~.)(ص مر.) مراسم گلریزی به سر عروس و د اماد یا به سر پهلوان در زورخانه.

گل سرسبد

(گُ لِ سَ. سَ بَ)(ص مر.)کنایه از: آدم محبوب و برگزیده.

گل سوری

(~) (اِمر.) گل سرخ.

گل فروشی

(~. فُ) (اِ.)
۱- عمل فروختن گل.
۲- فروشگاهی که در آن گل می‌فروشند.

گل قند

(~. قَ) [ فا - معر. ] (اِمر.) نوعی مربا که از برگ‌های گل سرخ و شکر (یا قند) در آفتاب پرورش دهند و آن به منظور تقویت و لینت مزاج تجویز می‌شده، گلشکر، گلنگبین.


دیدگاهتان را بنویسید