آوردن رستم كیقباد را از كوه البرز
برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال
برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه
ابر كىقباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى
بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بىگه از تاختن نغنوى
بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند
كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس
تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت
(یَ) [ تر - فا. ]
۱- (ص نسب.) منسوب به یغما.
۲- خوبرو، زیبا.
(یُ) [ تر. ] (عا.) بزرگ، درشت، بدشکل.
(یَ) [ ع. ] (اِ.) زمین بلند، پشته.
(یَ) [ ع. ] (اِ.) هر بوته که بر زمین پهن شود چون خربزه، کدو، خیار و جز آن.
(یَ) [ ع. ] (ص.) بیدار، هوشیار.
(یَ ظِ) [ ع. یقظه ] (اِمص.) بیداری، هوشیاری.
(یَ نَ. بَ قُ) (اِ.) کنایه از آدم فقیر و بی اهمیت و کسی است که سرش به کلاهش نیرزد و ارزش اجتماعی نداشته باشد.
(یَ قِ) [ تر. ] (اِ.) نک یخه.
(~. س) [ تر - فا ] (ص مر.)
۱- (عا.) کارمند دفتری یا دارای شغلی که مستلزم آلودگی دست و لباس نیست.
۲- (عا.) کسی که دستش به دهانش می‌رسد.
(~. چِ) [ تر - فا. ] (ص مر.) (عا.) تنگدست، بیچاره.
(یَ) [ ع. ] (ص.) بدون شک، بی گمان.
(یَ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص م.) باور کردن.
(~. نَ نْ) [ ع. ] (ق.)قطعاً، مسلماً، مطمئناً، از روی یقین.
(یَ) (ص.) پهلوان، دلاور. ج. یلان.
(یَ مِ) [ معر. ] (اِ.) جِ یلمق.
(یَ لَ) [ ع. ] (اِ.) جوشن چرمین.
(یَ) (اِ.) این واژه سُریانی و به معنای تولد و زایش است. یعنی تولد مهر (متیرا) در شب اول زمستان که بلندترین شب سال است و ایرانیان به یُمن تولد مهر در این شب جشنی برپا می‌کنند.
(یَ لَ) (اِ.) (عا.)
۱- وقت تلف کردن، عمر را به بطالت گذراندن.
۲- بیکارگی و تنبلی و تن آسانی کردن.
(~. تَ لَُ. کَ دَ) (مص ل.) ولگردی و هرزه گردی کردن، عمر را به بطالت گذرانیدن.
(یَ) (اِ.)
۱- لبه تیغ.
۲- ضرب شمشیر.
