یارم چو قدحْ به دست گیرد
بازارِ بُتانْ شکست گیرد
هر کس که بدیدْ چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد؟
در بحرْ فِتاده‌ام چو ماهی
تا یار مرا به شَست گیرد
در پاشْ فِتاده‌ام به زاری
آیا بُوَد آن که دست گیرد؟
خُرَّم دلِ آن که همچو حافظ
جامی ز مِیِ اَلَست گیرد
چو گل سوار شود بر هوا سلیمان وار
سحر که مرغ درآید به نغمه داوود
«حافظ»
(گَ)
۱- (اِ.) خراش.
۲- (ص.) پریشان، پراکنده.
(گِ) [ فر. ] (اِ.) نوعی زغال که از آن در ساختن مداد استفاده می‌کنند.
(گِ) [ فر. ] (اِ.) کسی که با کمک خط‌ها و نوشته‌ها نقش‌هایی زینتی پدید می‌آورد.
(گِ) [ فر. ] (اِ.)
۱- هنر ترسیم خط و نوشته و پدید آوردن نقش‌های تصویری بر یک سطح برای القای پیامی معین، هنر ترسیمی ارتباط تصویری.
۲- نمودار.
(گِ فُ) [ فر. ] (اِ.)دستگاه مخصوصی که صدا را روی صفحه ضبط و پخش می‌کند.
(گِ مِ) [ فر. ] (اِ.) دستور زبان.
(گِ) [ په. ] (ص.) عزیز، محبوب، مکرم، بزرگ.
(~. تَ)(مص م.) عزیز داشتن، م حترم داشتن.
سنگی (~. سَ) (حامص.) سنگینی، وقار.
شدن (~. شُ دَ) (مص ل.)
۱- سنگین شدن، وزین شدن.
۲- بالا رفتن نرخ.
(گِ) [ په. ] (ص.)
۱- سنگین، ثقیل.
۲- پربها.
۳- بسیار، بی شمار.
۴- سنگینی، سنگینی غم.
۵- ناگوار، ناپسند.
۶- طاقت فرسا، مشکل.
۷- عظیم، بزرگ.
۸- مؤثر، کاری.
(~. مَ دَ) (مص ل.) ناگوار افتادن، ناگوار آمدن.
(~.) (ص مر.)
۱- سخت جان.
۲- پست، دون.
(~.) (ص مر.) [ فا - ع. ] بدخوی، بدمعاشرت. مق سبک روح.
(گِ. رِ) [ فا - ع. ] (ص مر.)
۱- آن که در روز جنگ به حمله دشمن از جای نرود و ثابت قدم باشد.
۲- آرمیده، باوقار.
(~. یِ) (ص مر.) کنایه از: شخص عالی مق ام.
(~. سَ)(ص مر.) متکبر، خو د خواه.
(~. س ِ رِ) (ص مر.)
۱- متکبر.
۲- باوقار.
(~. سَ) (ص مر.)وزین، سنگین.
(~. قَ)(ص مر.) گران پایه، ارجمند.
