یارم چو قدحْ به دست گیرد
بازارِ بُتانْ شکست گیرد
هر کس که بدیدْ چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد؟
در بحرْ فِتادهام چو ماهی
تا یار مرا به شَست گیرد
در پاشْ فِتادهام به زاری
آیا بُوَد آن که دست گیرد؟
خُرَّم دلِ آن که همچو حافظ
جامی ز مِیِ اَلَست گیرد
خواهم شدن به کوی مغان آستین فشان
زین فتنهها که دامن آخرزمان گرفت
«حافظ»
(کُ رُ) [ ع. ] (اِ.) پیمانهای برای آب که در اصطلاح شرع هر یک از طول و عرض و عمق آن سه وجب و نیم باشد.
(کُ رْ) [ فر. ] (اِ.) گروهی آوازه خوان که آواز دسته جمعی اجرا میکنند.
(کَ) (اِمر.) آسمان، عرش، سپهر.
(کِ) [ ع. کراء ] (اِ.) مزد، کرایه.
(کِ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.)
۱- کرایه کردن.
۲- ارزیدن، اهمیت داشتن.
(کِ) [ ع. ] (مص ل.) بار بستن بر ستور.
(کَ رّ) [ ع. ] جِ کرت.
۱- حملهها.
۲- دفعات.
(کُ) [ ع. ] (اِ.) جِ کره.
(کَ) (اِصت.) بانگ و فریاد ماکیان به هنگام تخم نهادن.
(کُ) (اِ.) جامه کهنه و پاره. کُراده و کُراره نیز گویند.
(کَ رّ) [ ع. ] (ص.) بسیار حمله کننده.
(کِ رَ نْ) [ ازع. ] (ق.) مکرراً، به تکرار، به کرامت.
(کُ) [ ع. ] (اِ.) تنگ، کوزه آب.
(کُ سَ یا کُ رّ سَ) [ ع. کراسه ] (اِ.) کتاب، دفتر. ج. کراریس. کراس.
(کَ یّ) [ ع. ] (اِ.) جِ کرسی.
(کَ) (اِ.) پریشانی، آشفتگی. گراش و خراش و غراش نیز گویند.
(کَ دَ) (مص ل.) تباه شدن کار، پریشان شدن.
(کَ دَ یا دِ) (ص مف.) آشفته و پریشان گردیده.
(کِ) [ انگ. ] (اِ.) نوعی شنا که به پشت یا سینه روی آب میخوابند و دستها را از بالای سر در آب فرو میبرند.
(کِ) [ ع. ] (اِ.) جِ کریم ؛ بزرگوار، بلند - همتان.
