یارم چو قدحْ به دست گیرد
بازارِ بُتانْ شکست گیرد
هر کس که بدیدْ چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد؟
در بحرْ فِتاده‌ام چو ماهی
تا یار مرا به شَست گیرد
در پاشْ فِتاده‌ام به زاری
آیا بُوَد آن که دست گیرد؟
خُرَّم دلِ آن که همچو حافظ
جامی ز مِیِ اَلَست گیرد
ای خرم از فروغ رخت لاله زار عمر
بازآ که ریخت بی گل رویت بهار عمر
«حافظ»
(کُ دِ) (اِ.)
۱- زبان کوچک که در ته حلق قرار دارد.
۲- زبانه قفل، دندانه کلید.
(کَ) (اِ.)
۱- گیاهی است یکساله با ساقه‌های بلند خزنده و برگ‌های پهن و گل -های زرد، پخته آن خورده می‌شود.
۲- کوزه شراب و پیاله.
(کَ دَ) (اِمر.) دیوار، پی دیوار و عمارت.
(کَ) (اِ.)
۱- حمام، گرمابه.
۲- جام و پیاله.
(کُ رَ) [ ع. کدوره ] (اِمص.)۱ - تیرگی، سیاهی.
۲- دلتنگی.
(کَ مِ) (اِمر.) کوزه، کدویِ میان تهی خشک کرده که در آن شراب ریزند.
(کَ دِ) [ ع. ] (ص.) هر چیزی که تیرگی داشته باشد.
(کَ دُِ یَ) [ ع. ] (اِمر.) دسترنج، زور بازو.
(کَ دِ) (اِ.) چوبی که رخت شویان با آن جامه را هنگام شستن می‌کوبیدند. کدنگ و کدینه نیز گفته می‌شود.
(کُ یِ) [ ع. کدیه ] (اِمص.)
۱- سختی روزگار.
۲- گدایی.
(کَ وَ) (ص مر.)
۱- کدخدای خانه.
۲- کشاورز، بزرگر.
۳- ریش سفید قوم.
(کَ) [ ع. ] (ق.) این چنین، چنین.
(کَ ذّ) [ ع. ] (ص.) دروغگو، مکار، حیله گر.
(کِ ذْ) [ ع. ] (اِ.) دروغ، دروغ گفتن.
(کَ ذَ) (ص.) احمق، ابله، نادان.
(کَ ذا لِ) [ ع. ] (ق.) همچنین، چنین هم.
(کَ) [ ع. ] (ص.) دروغگو.
(کَ) [ په. ] (ص.) ناشنوا.
(~.) (اِ.) زور، توان، قوت.
(کَ رّ) [ ع. ] (مص ل.) حمله کردن به دشمن در جنگ.
