یارم چو قدحْ به دست گیرد
بازارِ بُتانْ شکست گیرد
هر کس که بدیدْ چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد؟
در بحرْ فِتاده‌ام چو ماهی
تا یار مرا به شَست گیرد
در پاشْ فِتاده‌ام به زاری
آیا بُوَد آن که دست گیرد؟
خُرَّم دلِ آن که همچو حافظ
جامی ز مِیِ اَلَست گیرد
هر می لعل کز آن دست بلورین ستدیم
آب حسرت شد و در چشم گهربار بماند
«حافظ»
(ژَ) (اِ.) ناله، آواز حزین.
(ژِ) (اِ.) صمغ، چیزی چسبنده که از ساق درخت برآید.
(ژِ س) [ فر. ] (اِ.)
۱- نوعی پارچه نایلونی نازک.
۲- نیم تنه بافته از نخ.
(ژَ) (ص.)
۱- گود، عمیق.
۲- دور، دراز.
(~. اَ) (ص فا.)
۱- آن که به صورت جدی و دقیق می‌اندیشد.
۲- آن که عادت به فعالیت فکری پی گیر و جدی دارد.
(~.) (ص فا.) آن که به مسایل به دقت می‌نگرد.
(~.) (اِ.) عمق.
(ژِ مَ) [ فر. ] (اِ.) نژاد مردم آلمان یا هر یک از مردم آن.
(ژُ ژِ) [ فر. ] (اِ.) نوعی پارچه کرپ نازک و ریزبافت با سطح زبر.
(ژِ) [ فر. ] (اِ.) وضع، رفتار و حرکات شخص.
(ژَ) (اِ.) = ژخار. زغار: سختی. مق سستی.
(~.) (اِ.) آواز بلند، فریاد سهمناک.
(~.) (اِ.) ناف حیوانات.
(~.) (اِ.) سُرخاب، غازه.
(ژَ رَ یا رِ) (اِ.) = ژغاله: نان ارزن.
(~.) (اِ.) فریاد، فغان.
(ژَ غَ) (اِ.) غرش جانوران درنده هنگام شکار.
(~.) (اِ.) سختی، محکمی.
(ژَ فْ) (اِ.) آب و چرک گوشه‌های چشم خواه تر باشد خواه خشک.
(ژَ) (اِمر.) نک ژفک.
