یارم چو قدحْ به دست گیرد
بازارِ بُتانْ شکست گیرد
هر کس که بدیدْ چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد؟
در بحرْ فِتاده‌ام چو ماهی
تا یار مرا به شَست گیرد
در پاشْ فِتاده‌ام به زاری
آیا بُوَد آن که دست گیرد؟
خُرَّم دلِ آن که همچو حافظ
جامی ز مِیِ اَلَست گیرد
نه آسمان سبوکش میخانهٔ تواند
در حلقهٔ تصرف پیمانهٔ تواند
«صائب تبریزی»
(چَ) (ق.) یک چند.
(چَ) (ق مقدار.) این همه، این اندازه.
(چِ نِ) (اِ.) چینه.
(چُ) (حر رب. + ضم) = چون او: مانند او، مثل او.
(~.) [ په. ] (اِ.) یکی از سازهای سیمی که به وسیله انگشتان دست نواخته می‌شود.
(چَ) (اِ.) پنجه و مجموعه انگشتان انسان و دیگر جانوران.
(~.) (ص.) منحنی، خمیده.
(چُ) (اِ.) = چنگیدن: سخن، گفتار.
(چَ گِ) (اِمر.) شلیاق، یکی از صورت‌های فلکی شمالی ؛ که به صورت چنگی فرض شده‌است. پرنورترین ستاره آن نسر واقع می‌باشد و اثافی و دیگ پایه هم گویند.
(چَ) (اِ.) نک خرچنگ.
(چَ) (اِ.)
۱- پنجه دست انسان یا پرندگان.
۲- آلتی فلزی دارای چهار شاخه که هنگام غذا خوردن همراه قاشق به کار می‌رود.
(چَ گُ یا گَ) (اِ.) چنگال.
(چَ) (اِ.) نک غلیواج.
(چَ) (ص.) انسان یا حیوانی که انگشتان دست و پایش معیوب و ضعیف باشد.
(چَ) (ص.) نک چنگلوک.
(چَ گَ) (اِمر.)
۱- قلاب (عموماً).
۲- میله کوتاه فلزی سرکج که چیزی به آن اضافه کنند.
۳- آلتی که بر سر نخ یا ریسمان بندند و بدان ماهی گیرند.
۴- قلابی که فیل را بدان رانند، کجک.
(چَ)(ص نسب.)۱ - چنگ زدن.۲ - مطرب، خنیاگر.
(چِ دَ) (مص م.) نک چیدن.
(چُ یا چِ) (ق تشب.) = چون این: مانند این، مثل این، این گونه، این طور.
(چِ)
۱- (حررب.) در صورتی حرف ربط به شمار آید که دو جمله را به هم پیوند دهد.
۲- (موصول.) در صورتی موصول باشد که قسمتی از جمله را به قسمت دیگر پیوند دهد.
۳- (ق.) چقدر، بسیار.
۴- (ادات استف.) پرسش را رساند.
