روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حقگزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
به خرمن دو جهان سر فرو نمیآرند
دماغ و کبر گدایان و خوشه چینان بین
«حافظ»
(نِ) (اِ.) دشمنی، عداوت.
(نِ) (ص مر.) انتقام جو.
(کَ یا کِ) (اِ.) جهان، روزگار، دنیا.
(کَ) (اِ.) سیاره زحل.
(سْ) [ فر. ] (اِ.) اتاقکی که هر سوی آن باز است، دکه، دکان کوچک.
(اِ.) درختچهای بالارونده از تیرهای نزدیک به تیره گل سرخیان با گلهایی نرم و شش گلبرگ و میوهای تخم مرغی شکل که پوست آن نازک، کرکدار و قهوهای رنگ است. میوه آن سرشار از ویتامین C میباشد.
(ص.) (عا.)
۱- پر، انباشته، به هم پیوسته.
۲- بسته.
۳- گرفته.
(اِ.) = گیپا: شکنبه گوسفند که در آن گوشت قیمه و برنج و لپه و جز آن آکنده پزند و خورند.
(ص.)
۱- پراکنده، پریشان.
۲- کم، اندک.
(ص.) پراکنده، پریشان.
(کِ) (اِ.) نک کک.
(کَ یا کِ) (اِ.) مردمک چشم، مردم چشم.
(کِ) [ انگ. ] (اِ.) نوعی شیرینی که به وسیله آرد و تخم مرغ و شیر و غیره تهیه میشود و با خامه یا شکلات و انواع میوهها تزیین میشود.
(کَ یا کِ) (حامص.) پادشاهی، شاهی.
(کِ) (حامص.) که بودن، هویت.
(حر.) بیست و ششمین حرف از الفبای فارسی برابر با عدد ۲۰ در حساب ابجد.
(رِ) (اِمر.)
۱- گله گاو.
۲- غار، شکاف. گاپاره نیز به این معنی است.
[ په. ] (اِ.) = گاته. گاتها: سرودههای زردشت، قدیمی ترین بخش اوستا.
(جُ مِ) (اِ.) قسمی گاوآهن که در برنجکاری به کار برند.
[ په. ] پسوندی است که به ریشه فعل میپیوندد و افاده فاعل میکند. آموزگار (صیغه شغل)، پذیرفتگار (صفت فاعلی)، سازگار (صیغه مبالغه).
