روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
هم آبی و هم جویی هم آب همی‌جویی
هم شیر و هم آهویی هم بهتر از ایشانی
«مولانا»
(اَ بِ) (اِ.) طبقه.
(اِ یا اُ)
۱- (اِمص.) لغزش.
۲- خزیدن.
۳- مجازاً: سهو، خطا.
(اِ خِ) (اِمص.) لغزش، زلت.
(اِ دَ) (مص ل.)
۱- لغزیدن.
۲- سکندری رفتن.
( اِ ) (اِ.) نک اشکل.
(اِ کِ) (اِ.) = اشکال: پای بند ستور.
(اِ گِ یا گَ دَ)(مص ل.)تعجب کردن، به حیرت افتادن.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ شی ء؛ چیزها.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ شیعه ؛ پیروان.
(اَ یَ) [ ع. ] (ص.) سفیدمو و پیر.
(اَ یَ) [ ع. ] (ص.) آن که نشان مادرزادی دارد، خال دار.
(اِ بَ) [ ع. اصابه ] (مص ل.) رسیدن، رسیدن تیر به هدف.
(اَ بِ) (اِ.) جِ اصبع ؛ انگشتان.
(اَ غَ) [ ع. ] (اِ.) جِ اصغر.
۱- خردسالان، کوچکان. مق اکابر.
۲- کهتران.
(اَ لَ) [ ع. اصاله ] (اِمص.)
۱- نژاده بودن، اصیل بودن.
۲- نجابت داشتن.
( اِ ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- بامداد کردن.
۲- درآمدن بامداد.
(اَ بَ) [ ع. ] (ص.)
۱- خوب رو، زیبارو.
۲- مویی که سفید مایل به سرخ باشد.
(اِ بَ) [ ع. ] (اِ.) انگشت. ج. اصابع.
(اَ صَ حّ) [ ع. ] (ص تف.) صحیح تر، درست تر.
( اَ ) [ ع. ] (ص.) جِ صاحب.
۱- یاران، دمسازان.
۲- مالکان، صاحبان.
