دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد
من نیز دل به باد دهم، هر چه باد باد
کارم بدان رسید که همرازِ خود کنم
هر شام برق لامِع و هر بامداد باد
در چینِ طرهٔ تو دل بی حِفاظِ من
هرگز نگفت مسکنِ مألوف یاد باد
امروز قدرِ پندِ عزیزان شناختم
یا رب روانِ ناصحِ ما از تو شاد باد
خون شد دلم به یادِ تو هر گَه که در چمن
بندِ قبایِ غنچهٔ گل میگشاد باد
از دست رفته بود وجودِ ضعیفِ من
صبحم به بویِ وصلِ تو جان باز داد، باد
حافظ نهادِ نیکِ تو کامت بر آورد
جانها فدایِ مردمِ نیکو نهاد باد
ساختم با آتش دل لاله زاری شد مرا
سوختم خار تعلق نوبهاری شد مرا
«رهی معیری»
(~.) (اِ.) سقف خانه.
(کَ) مرغ خانگی، ماکیان.
(~.) (اِ.) خرچنگ.
(کَ کَ) (اِ.)
۱- دادگر، از نامهای خداوند.
۲- کامکار.
۳- پادشاه صاحب اقبال.
(کُ کُ) (اِ.) پارچهای است نخی و ابریشمی یا پشمی که با آن پرده و رویه مبل سازند.
(کَ کَ نَ) (اِ.) استخوان نرم، غضروف. کرکری هم گویند.
(کِ کِ رِ) (اِ.) نوعی پرده که از تخته یا کائوچو باریک و بلند درست میکنند و پشت در و پنجره برای جریان هوا و جلوگیری از آفتاب گذارند.
(کَ کَ) (اِ.) نک کرکرانک.
(کُ کُ. خا دَ) (مص ل.) (عا.) رجز خواندن.
(کَ کَ) (اِ.) از مرغان شکاری با جثه بزرگ و منقار و چنگال قوی که لاشه جانوران را میخورد. مردارخوار هم میگویند.
(کَ کَ س فَ لَ) (اِمر.) نک کرکسان فلک.
(کَ کَ نِ فَ لَ) (اِمر.) دو ستاره نسر واقع در صورت فلکی شلیاق یا چنگ رومی و نسر طایر در صورت فلکی عقاب.
(~ گَ) (اِمر.) نک کرکسان فلک.
(کَ کَ) (اِ.) رنگین کمان.
(کَ) (اِ.) دم جنبانک.
(کَ کَ یا کِ) (اِ.) غلهای مانند گندم و نخود و باقلا که آن را نیم رس بریان کنند و بخورند.
(کَ کَ)(اِ.)سنگی است سرخ رنگ شبیه یاقوت.
(کُ) (اِ.) کلنگ، درنا.
(کَ رْ) (اِ.) کرگدن.
(کَ گَ دَ) (اِ.) حیوانی بزرگ و نیرومند که شاخی بالای بینی اش دارد. پوستش ضخیم و پُر چین و چروک است. در هندوستان و افریقا زندگی میکند.
